Przegląd najpopularniejszych zabiegów

Zainteresowanie chirurgią plastyczną nieustannie wzrasta i skłania pacjentów do poszukiwania najnowszych, najbardziej zaawansowanych i dostępnych metod rozwiązywania problemów natury estetycznej. Postęp technologiczny idzie w parze z postępem medycznym – jego wyrazem jest coraz szerszy wachlarz zabiegów, które korygują defekty ciała lub eliminują widoczne objawy procesu starzenia. Według raportu Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgów Plastycznych w 2018 r. w Stanach Zjednoczonych 18 milionów osób poddało się zabiegom chirurgicznym i zabiegom minimalnie inwazyjnym ze względów estetycznych.

Operacje plastyczne (chirurgia kosmetyczna) – wstęp

Powszechne zainteresowanie chirurgią plastyczną (nazywaną czasem chirurgią kosmetyczną) i medycyną estetyczną jest wyrazem ponadczasowego pragnienia człowieka: dążenia do piękna. Piękna kojarzonego z wyglądem fizycznym. Biologiczne wyznaczniki atrakcyjności są przedmiotem licznych publikacji naukowych. Okazuje się, że wystarczy  kilkanaście sekund, by na podstawie cech zewnętrznych ocenić stopień atrakcyjności nowej znajomej/znajomego. Nic dziwnego, że coraz więcej osób decyduje się na zabiegi, które mogą „naprawić” niedoskonałości estetyczne powodujące dyskomfort związany z postrzeganiem własnego ciała.

Według danych raportu Amerykańskiego Towarzystwa Chirurgów Plastycznych (American Society of Plastic Surgeons; ASPS) do najczęściej wykonywanych chirurgicznych zabiegów upiększających w 2018 r. należały m.in. powiększanie piersi, liposukcja, korekcja powiek (blepharoplastyka) i korekcja nosa (rhinoplastyka).

American Society of Plastic Surgeons zwraca uwagę pacjentów na przemyślany wybór kliniki i operatora o odpowiedniej wiedzy, wykształceniu i praktyce. Chirurgia kosmetyczna wymaga rozległej wiedzy z zakresu anatomii, fizjologii, diagnostyki i obrazowania medycznego oraz wielu innych dziedzin. ASPS podkreśla, że wykwalifikowany chirurg plastyczny nie tylko prawidłowo zakwalifikuje pacjenta do zabiegu, ale dobierze również optymalną procedurę (zespół procedur), indywidulanie dla każdego przypadku.

Z roku na rok liczba wykonywanych procedur upiększających znamiennie rośnie. Naukowcy z Wielkiej Brytanii postanowili bliżej przyjrzeć się temu zjawisku i ustalić, które czynniki mają charakter decydujący. Wyniki wskazują, że zabiegi chirurgii plastycznej/estetycznej postrzegane są jako szansa na wyższą samoocenę oraz ugruntowane poczucie własnej wartości i atrakcyjności, a zatem na większy komfort i zadowolenie z życia.

Dążąc do „ideału”, nie zapominajmy, że choć pragnienie piękna jest uniwersalne, to gusta są różne. I że – bez wątpienia – piękne ciało to zdrowe ciało.

Powiększanie biustu

Zabieg powiększania piersi to interwencja chirurgiczna, która ma na celu zmianę objętości piersi i korekcję ich kształtu. Najczęściej procedurę wykonuje się ze względów estetycznych, ale w niektórych przypadkach istnieją medyczne wskazania do operacji. Zabiegi rekonstrukcyjne przeprowadza się po amputacji lub w przypadku anomalii budowy piersi (asymetrie jatrogenne, wrodzone).

ZOBACZ ZDJĘCIA PRZED I PO POWIĘKSZANIU BIUSTU IMPLANTAMI

Najczęstszą metodą powiększania piersi jest wszczepienie implantów z solą fizjologiczną lub żelem silikonowym. Rzadziej wykonuje się autogenny przeszczep tkanki tłuszczowej, czyli przeszczepienie własnych komórek tłuszczowych pacjentki do tkanek gruczołu piersiowego. Tkanka tłuszczowa pobierana jest z innych części ciała, z tzw. depozytów tłuszczowych (uda, pośladki, brzuch).

Przeczytaj również: Powiększanie piersi implantami – najczęstsze pytania

Wśród wskazań do zabiegu chirurgicznego powiększania piersi z zastosowaniem implantów wymienia się:

• potrzebę poprawy wyglądu biustu – zmianę proporcji i rozmiaru piersi;
• przypadki po mastektomii, urazach, w wyniku których doszło do częściowej/całkowitej utraty piersi;
• wady wrodzone (w celu ich korekcji);
• konieczność wymiany protez po wcześniejszych zabiegach.

Implanty piersiowe zbudowane są z warstwy wewnętrznej i zewnętrznej (torebki) z polimeryzowanej gumy silikonowej. Warstwa wewnętrzna stanowi dodatkowe zabezpieczenie, zwiększa sprężystość i wytrzymałość implantu.

W implantach z solą fizjologiczną znajduje się 0,9 proc. roztwór wodny chlorku sodu, obojętny dla organizmu. Implanty wypełnione żelem silikonowym (najczęściej stosowane) składają się przede wszystkim z polimeru dimetylosiloksanu. Ich struktura jest zbliżona do struktury ludzkiego ciała.

Ze względu na rodzaj powierzchni implanty dzieli się na gładkie i teksturowane. Kształt implantów pozwala wyróżnić implanty anatomiczne (specjalnie wyprofilowane, dopasowane do sylwetki i zbliżone do naturalnego kształtu piersi) oraz okrągłe (kształt symetryczny, „okrągły”, wykorzystywane do plastyki piersi płaskich).

Zabieg przeprowadza się w znieczuleniu ogólnym lub dożylnej sedacji. Implantację można wykonać za pomocą różnych nacięć.

Najczęściej do wprowadzenia implantu wykorzystuje się nacięcie podpiersiowe (w fałdzie skórnym pod piersią). Chirurg tworzy pod skórą tzw. lożę dla implantu, w której umieszcza się implant.

Nacięcie okołobrodawkowe prowadzi się wzdłuż linii okalającej brodawkę sutkową (gdzie ciemna, pigmentowana otoczka brodawki przechodzi w jaśniejszy kolor skóry klatki piersiowej) i kształtuje kieszonkę, do której wprowadzany jest implant.

Można również wykonać nacięcie w pępku lub w okolicy dołu pachowego, wytwarzając specjalny tunel do przesuwania implantu w kierunku gruczołu piersiowego. Zabiegi tego rodzaju zwykle wymagają pomocy endoskopu.

Implant można umieścić:

• podgruczołowo (pod tkanką gruczołową);
• całkowicie podmięśniowo (pod mięśniami klatki piersiowej) – wskazane u szczupłych pacjentek z cienką skórą;
• częściowo podmięśniowo (jedna część implantu pod mięśniem, druga część pod gruczołem piersiowym).

Procedura trwa ok. 2 godzin. Efekt chirurgicznego powiększania piersi zależy od wielu czynników, w tym od indywidulanych warunków anatomicznych. Dzięki interwencji można m.in. skorygować ewentualną asymetrię czy opadanie biustu. Z reguły zabieg daje długotrwałe, satysfakcjonujące rezultaty w postaci pełnych, jędrnych piersi o odpowiedniej objętości. W szczególnych przypadkach alternatywną metodą jest powiększanie biustu tłuszczem.

Zdjęcia pacjentki przed i po operacji powiększania biustu

Zobacz także: Implanty anatomiczne – efekty, rozmiary i zdjęcia

Korekcja nosa

Korekcja nosa, zwana też rynoplastyką (ang. rhinoplasty), jest interwencją chirurgiczną, wykonywaną najczęściej w znieczuleniu ogólnym. Wskazania do operacji precyzują wytyczne American Academy of Otolaryngology – Head and Neck Surgery. Należą do nich przede wszystkim nieprawidłowości funkcjonalne (upośledzenie drożności przewodów nosowych, bezdech senny, chrapanie) lub/i estetyczne (np. nos duży, nieproporcjonalny, z garbem, skrzywiony, z zaburzoną symetrią).

Operację nosa metodą klasyczną zamkniętą wykonuje się z dostępu wewnętrznego (cięcia wewnątrz nosa): z dojścia przez przegrodę błoniastą i cięć na skrzydełkach nosa. Początkowe cięcia umożliwiają dostęp do rusztowania nosa oraz oddzielają tkanki miękkie od przegrody nosowej. Chirurg plastyczny precyzyjnie kształtuje profil nosa, ścina ewentualny garb (osteotomia nosa) i, gdy to konieczne, usuwa wybrane fragmenty kostne lub chrzęstne. Korekcja nosa może wymagać też autologicznego przeszczepu chrząstki lub kości (pobranych od tego samego pacjenta np. z przegrody nosa, małżowin usznych, żebra, biodra).

W przypadku nosa „krzywego” należy wykonać korekcję skrzywienia przegrody nosa (która współwystępuje ze skrzywieniem nosa). Celem zabiegu jest udrożnienie przewodów nosowych i uzyskanie właściwego profilu nosa. Operację przegrody nosowej nazywa się septoplastyką.

Zabieg kończy założenie szwów oraz tzw. setonów służących do odsączania płynów ustrojowych, a także stabilizujących rusztowanie nosa. Części kostne i chrzęstne stabilizuje się również opatrunkiem gipsowym. Procedura trwa ok. 2 godzin.

Można także przeprowadzać operację nosa techniką otwartą (cięcie na słupku nosa), która pozwala wykonać zabieg pod kontrolą wzroku. Jej efektem jest jednak dodatkowa blizna. Metodę otwartą stosuje się m.in. w przypadkach bardziej skomplikowanych.

Rhinoplastyka pozwala m.in. usunąć garb, podnieść czubek nosa, wyprostować, skrócić lub wysmuklić nos.

Plastyka powiek

Blefaroplastyka (korekcja powiek) jest zabiegiem chirurgicznym, który polega na usunięciu nadmiaru skóry powiek i mięśnia oraz, gdy to konieczne, przepuklin tłuszczowych. Operację najczęściej kończy założenie szwów i opatrunku. Zabieg trwa ok. 2-3 godzin. Plastykę powiek wykonuje się w znieczuleniu ogólnym lub miejscowym.

Wskazanie do interwencji stanowią m.in. nadmiar i zwiotczenie skóry powiek, worki pod oczami, opadanie powiek, obecność przepuklin tłuszczowych.

Plastyka powiek górnych obejmuje usunięcie nadmiaru skóry i mięśnia okrężnego oka, a także nadmiaru tkanki tłuszczowej (przepukliny przyśrodkowej). Wycięcie skóry z reguły ma kształt eliptyczny (z ostrzejszym kątem od strony przyśrodkowej).

Plastyka powiek dolnych polega na usunięciu nadmiaru zwiotczałej skóry i przepuklin tłuszczowych. Wykonuje się też zabiegi z przemieszczeniem tłuszczu i poprawą napięcia powieki.

Chirurgiczną korektę powiek dolnych można wykonać z dojścia przezspojówkowego (cięcie przez spojówkę), stosowanego, gdy główny problem stanowią przepukliny tłuszczowe. Podczas zabiegu wykonywane jest jedno nieco większe nacięcie lub trzy krótsze nacięcia w odległości 5–7 mm od wolnego brzegu powieki.

Plastyka powiek dolnych, wykonywana z dostępu przezskórnego, wskazana jest w przypadku jednoczesnego nadmiaru skóry, mięśnia i przepukliny tkanki tłuszczowej. Cięcie prowadzi się podrzęsowo w odległości 1–3 mm od brzegu powieki.

Chirurgiczna korekcja powiek niweluje widoczne objawy starzenia okołooczodołowych okolic twarzy i pozwala uzyskać młodszy wygląd. Warto zaznaczyć, że dodatkowym efektem operacji powiek górnych może być poprawa pola widzenia (jeśli na jego ograniczenie wpływa nadmiar skóry powiek). U pacjentów z tzw. prawdziwym opadaniem powiek konieczny jest dodatkowy zabieg korekcji, który zwykle ogranicza się do skrócenia mięśnia dźwigacza powieki górnej. W takich przypadkach nieprawidłowe ustawienie powieki wiąże się z upośledzeniem działania mięśni odpowiedzialnych za unoszenie powieki (głównie mięśnia dźwigacza powieki górnej).

Zdjęcia pacjentki przed i po plastyce powiek górnych

Pacjentka po 60. roku życia. Na zdjęciach powyżej widoczne są zmiany w postaci zwiotczenia skóry powiek, ale również czoła z opadnięciem brwi. Na zdjęciach wykonanych 2 miesiące po operacji widoczne są efekty pierwszego etapu leczenia, czyli plastyki powiek. Pacjentka kwalifikuje się również do zabiegu chirurgicznego uniesienia brwi w celu uzyskania optymalnego efektu.

Ginekomastia

Ginekomastia jest łagodnym przerostem gruczołów piersiowych u mężczyzn. Termin pochodzi z języka greckiego, gdzie gyne oznacza „podobny do kobiety”, „kobiecy”, a mastos – „pierś”. Nieprawidłowość wynikać może z rozrostu tkanki gruczołowej, włóknistej i tłuszczowej. U jej podstaw leżą zaburzenia równowagi pomiędzy działaniem estrogenów i testosteronu na tkankę gruczołu.

Rodzaj tkanki, która jest źródłem problemu, pozwala wyróżnić ginekomastię gruczołową (prawdziwą), tłuszczową (ginekomastię rzekomą, pseudoginekomastię) i ginekomastię mieszaną.

U pacjentów z ginekomastią rzekomą postępowanie z wyboru stanowi liposukcja (usunięcie/odessanie nadmiaru tkanki tłuszczowej). Metoda jest skuteczna w przypadku niedużych piersi, przy sprężystej, dobrze napiętej skórze.

Ginekomastia prawdziwa wymaga interwencji chirurgicznej – wycięcia nadmiaru tkanki gruczołowej. Cięcie zazwyczaj prowadzi się wzdłuż dolnego brzegu otoczki lub przez nią, wokół brodawki. Dzięki temu blizna „ukrywa się” na linii granicznej między ciemną skórą brodawki a jaśniejszą skórą klatki piersiowej.

Jeśli ginekomastii towarzyszy nadmiar obwisłej, zwiotczałej skóry, wskazane jest również wycięcie nadmiaru skóry.

Pierwszym etapem postępowania w przypadku ginekomastii mieszanej jest najczęściej liposukcja. W niektórych przypadkach niezbędne jest dodatkowe usunięcie nadmiaru tkanki gruczołowej, wyczuwalnej po zabiegu liposukcji.

Efektem inwazyjnego leczenia ginekomastii jest zmiana kształtu i wielkości piersi oraz przywrócenie „męskiego” wyglądu klatki piersiowej. Zabieg wpływa na poprawę jakości życia pacjentów, niweluje dolegliwości oraz stanowi rozwiązanie istotnego problemu natury estetycznej i psychologicznej.

Zdjęcia przed i po operacyjnym leczeniu ginekomastii

Labioplastyka

Labioplastyka, czyli chirurgiczna korekcja warg sromowych, umożliwia zmianę rozmiaru i kształtu warg sromowych większych i mniejszych. Zabieg najczęściej przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym. Procedura obejmuje usunięcie nadmiaru skóry i poziome zszycie rany; z reguły stosuje się szwy pojedyncze, rozpuszczalne. Metoda najczęściej nie wymaga naciągania tkanek.

Wyróżnia się plastykę warg sromowych mniejszych (labiominoroplastykę) i plastykę warg sromowych większych (labiomajoroplastykę).

• Labiominoroplastyka – plastyka warg sromowych mniejszych

Wargi sromowe mniejsze (łac. labia minora pudendis) to fałdy skórne, między którymi znajduje się przedsionek pochwy z ujściem zewnętrznym cewki moczowej i pochwą. Wskazanie do labiominoroplastyki stanowią m.in. przerośnięte, niesymetryczne wargi sromowe mniejsze, które mogą niekorzystnie wpływać na komfort życia i być źródłem dyskomfortu funkcjonalnego podczas codziennej aktywności lub współżycia płciowego.

Labiominoroplastykę często wykonuje się techniką klasyczną, która polega na chirurgicznym ścięciu nadmiaru tkanek. W takim przypadku należy jednak liczyć się z powstaniem widocznej blizny pozabiegowej. Inna metoda – klinowa resekcja – oparta jest na wycięciu tkanki w kształcie litery V. Technika nie ingeruje w naturalny kształt warg sromowych i umożliwia ukrycie blizn. Istnieje również technika fenestracji, która obejmuje wycięcie „okienek” w warstwach śluzówkowej i skórnej warg sromowych mniejszych. Brzegi ran zszywa się szwem ciągłym lub pojedynczymi szwami wchłanialnymi.

• Plastyka warg sromowych większych (labiomajoroplastyka)

Wargi sromowe większe (labia majora pudendis) to fałd skóry pokryty naskórkiem, który zamyka tzw. szparę sromową; przykrywa wargi sromowe mniejsze, ujście cewki moczowej, łechtaczkę i wejście do pochwy. Labiomajoroplastyka pozwala m.in. poprawić estetykę warg sromowych większych, powiększyć je i ujędrnić.

Operacyjny lifting warg sromowych większych zapewnia trwałe efekty estetyczne – polega na wycięciu nadmiaru skóry i zszyciu warg. Zadowalające rezultaty kosmetyczne uzyskuje się również przez wypełnienie warg sromowych większych kwasem hialuronowym albo tłuszczem pobranym z okolic brzucha lub wzgórka łonowego.

Liposukcja

Liposukcję przeprowadza się w znieczuleniu miejscowym (zabiegi małe i średnie) lub w znieczuleniu ogólnym (zabiegi większe, bardziej rozległe). W jej przebiegu usuwa się nadmiar tłuszczu z przestrzeni podskórnej (między skórą i mięśniami) za pomocą specjalnych kaniul i podciśnienia. Najczęściej liposukcję wykonuje się w obszarze brzucha, ud, ramion, męskich piersi, podbródka. Podczas pojedynczego zabiegu – dla bezpieczeństwa – ogranicza się rozległość interwencji do dwóch obszarów (np. przednia ściana brzucha i boki).

Nadmieńmy, że liposukcja nie jest metodą leczenia otyłości. U pacjentów z istotną nadwagą efekt zabiegu jednak może być początkiem zmiany trybu życia i diety. Procedura ma na celu poprawę sylwetki lub redukcję pojedynczych poduszek tłuszczowych.

Uważa się, że idealny kandydat do liposukcji ma niewielką nadwagę i nadmiar tkanki tłuszczowej konkretnie zlokalizowany (trudny do usunięcia za pomocą diety i ćwiczeń fizycznych). Do zabiegu kwalifikuje się często młodych pacjentów, których skóra może sprawnie obkurczyć się po interwencji.

Liposukcję powinno się wykonywać w warunkach sali operacyjnej lub odpowiednio dostoswanej sali zabiegowej umożliwiającej monitoring śródoperacyjny pacjenta.

Procedura trwa ok. 2-4 godzin i wymaga sterylnego przygotowania pola operacyjnego. Jej początek polega na podaniu do tkanki tłuszczowej (w oznaczonej, zaplanowanej lokalizacji) płynu składającego się z soli fizjologicznej, lidokainy, adrenaliny i wodorowęglanu sodu. Lidokaina ma działanie znieczulające, adrenalina obkurcza naczynia krwionośne i spowalnia przenikanie roztworu do układu naczyniowego.

Po odpowiedniej przerwie, podczas której dochodzi do „rozpulchnienia” tkanki tłuszczowej oraz znieczulenia tkanek, następuje odsysanie tłuszczu – oprócz wspominanych kaniul niezbędne jest podciśnienie (elektryczne urządzenie ssące, strzykawka podłączona do kaniuli). Tkankę tłuszczową można rozbijać ręcznie, z wykorzystaniem siły fizycznej operatora, stosując ultradźwięki lub wiązkę laserową.

Przez niewielkie nacięcia wprowadza się kaniule i usuwa (zasysa) tkankę tłuszczową za pomocą pompy próżniowej lub strzykawki (podciśnienie wytwarza odciągnięcie tłoka strzykawki). Zabieg kończy nałożenie opatrunków i ubrania uciskowego, które przyspiesza procesy gojenia i obkurczania skóry.

Ostateczny efekt zabiegu widoczny jest po kilku miesiącach. Obszar poddany korekcji ulega wyszczupleniu, kontury ciała stają się wyraźniejsze, sylwetka jest wymodelowana.

Korekta uszu

Wskazaniem do chirurgicznej korekty uszu (otoplastyki) są odstające i/lub nierówne małżowiny uszne. Najczęściej źródło problemu stanowią nieprawidłowości grobelki (czyli wewnętrznej krawędzi małżowiny usznej) lub przerost muszli.

W większości przypadków celem interwencji jest wytworzenie grobelki. Podczas zabiegu chirurg wykonuje cięcie na tylnej powierzchni małżowiny usznej (blizna pooperacyjna jest niewidoczna), nacina i ścieńcza chrząstkę oraz kształtuje prawidłowy profil. Celem modyfikacji chrząstki jest możliwość uzyskania odpowiedniego załamania małżowiny usznej (ku tyłowi) i jej stabilizacja w nowej pozycji. Zabieg kończy nałożenie szwów niewchłanialnych lub wchłanialnych i nałożenie opatrunku. (Zszycia wymaga nie tylko ubytek po wycięciu nadmiaru skóry za uchem – szwy zakładane są również na chrząstkę).

Jeśli za problem odpowiadają nieprawidłowości muszli, korekta uszu zazwyczaj ogranicza się do przyszycia muszli do wyrostka sutkowatego (czyli kości skroniowej za małżowiną uszną). Zbyt duża, przerosła muszla wymaga zmniejszenia w wyniku wycięcia fragmentów chrząstki lub za pomocą szwów materacowych.

Zabieg przeprowadza się z reguły w znieczuleniu miejscowym (pacjenci dorośli); w niektórych przypadkach wskazane jest znieczulenie ogólne (np. chirurgiczne leczenie odstających uszu u dzieci).

Efektem operacji plastycznej uszu jest trwała, prawidłowa rzeźba małżowin usznych. Wynik zabiegu zależy jednak od wielu czynników, w tym od doświadczenia operatora i techniki korekcji oraz od rodzaju rozpoznanych zmian i zniekształceń.

Zdjęcia przed i po operacji odstających uszu

Lifting twarzy

Lifting twarzy (ang. face lifting – podnoszenie twarzy) to operacja uważana za najbardziej reprezentatywny zabieg chirurgii plastycznej, należąca jednocześnie do najstarszych procedur chirurgicznych (opisy pierwszych zabiegów pochodzą z XIX wieku). Jej łacińska nazwa, rhytidectomia, oznacza „wycięcie zmarszczek”.

Celem interwencji jest eliminacja widocznych oznak starzenia; operacja polega na usunięciu nadmiaru skóry twarzy, która uległa zwiotczeniu oraz napięciu mięśni mimicznych. Obecnie do najczęściej stosowanych technik należy lifting skórny (S-Lift; jego efekty utrzymują się ok. 2 lata) oraz lifting SMAS, którego efekty są znacznie trwalsze (5-10 lat).

Wskazaniem do operacji są głębokie zmarszczki, wyraźne opadanie tkanek miękkich twarzy, bruzdy nosowo-wargowe, nadmiar zwiotczałej skóry.

Skórny lifting twarzy (S-Lift) ogranicza się do wycięcia nadmiaru skóry. Skóra w pobliżu cięć zostaje odseparowana i przesunięta względem podłoża. Zabieg kończy założenie szwów podskórnych oraz odpowiednie zszycie rany. Skóra jest bardzo rozciągliwa, stąd z biegiem czasu ponownie pojawia się nadmiar zwiotczałej, obwisłej skóry twarzy. Szacuje się, że efekt liftingu skórnego utrzymuje się co najmniej 2 lata.

Trwałość liftingu twarzy metodą SMAS jest dłuższa. Podczas zabiegu chirurg, prócz preparowania i napinania skóry, zajmuje się też szczególną strukturą anatomiczną: SMAS (superficial muscular aponeurotic system). SMAS odnosi się do włóknistej, nierozciągliwej tkanki łącznej pokrywającej twarzoczaszkę, ulokowanej w warstwie miękkich tkanek twarzy, między szkieletem kostnym a skórą (SMAS łączy się ze skórą pasmami tkanki łącznej).

Dostęp do SMAS uzyskuje się po odwarstwieniu skóry twarzy. Po plastyce SMAS skóra układana jest na warstwie mięśniowo-powięziowej; nadmiar skóry zostaje usunięty. Chirurgiczna korekcja SMAS przeciwdziała m.in. nadmiernemu rozciąganiu skóry.

Brzegi rany zszywa się w taki sposób, by uniknąć występowania napięć. Lifting twarzy z reguły wykonuje się w całkowitej anestezji, w niektórych przypadkach stosuje się analgosedację (dożylne podanie tzw. leków sedujących i przeciwbólowych oraz leków miejscowo znieczulających).

Efektem chirurgicznego liftingu jest gładsza skóra twarzy i młodszy wygląd.

Znacznie mniejsza rozciągliwość SMAS niesie wiele korzyści. W wyniku zabiegów obejmujących tzw. struktury podtrzymujące (warstwę mięśniowo-powięziową SMAS) można uzyskać nie tylko satysfakcjonujący efekt kosmetyczny (eliminacja oznak starzenia: usunięcie zmarszczek, nadmiaru skóry, podniesienie opadających kącików ust), ale też znacznie trwalszy efekt repozycji skóry.

Liposukcja małoinwazyjna (Vaser Lipo, smartlipo, lipoliza laserowa)

Liposukcja małoinwazyjna z wykorzystaniem systemu VASER Lipo polega na zastosowaniu ultradźwięków w celu redukcji nadmiaru tkanki tłuszczowej. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym lub ogólnym.

Wskazanie do zabiegu stanowić może zlokalizowany nadmiar tkanki tłuszczowej, oporny na postępowanie dietetyczne, zgromadzony m.in. w okolicach powłok brzusznych, ud, bioder, pośladków, ramion, podbródka i wzgórka łonowego.

Podczas zabiegu podaje się roztwór do infiltracji tkanki tłuszczowej. Płyn znieczulający można wprowadzić za pośrednictwem cienkich kaniul. Dzięki głowicy emitującej ultradźwięki komórki tłuszczowe zostają odseparowane i ulegają emulsyfikacji, czyli przekształcają się w emulsję, którą znacznie łatwiej się usuwa (np. za pomocą kaniuli).

Efekty lipolizy ultradźwiękowej pojawiają się stopniowo. Zabieg pozwala precyzyjnie wymodelować ciało oraz uzyskać efekt odpowiedni do oczekiwań (np. atletyczną, wysportowaną sylwetkę męską lub smukłą sylwetkę z wycięciem w talii u kobiet).

Zazwyczaj zadowalający efekt estetyczny wymaga kilku sesji zabiegowych (liczba ustalana jest indywidualnie dla każdego pacjenta.

Jedną z najnowszych metod redukcji tkanki tłuszczowej i modelowania sylwetki jest lipoliza laserowa. Pierwsze lasery do liposukcji (SmartLipo) pojawiły się na rynku w 2006 r.

Światło lasera rozbija komórki tłuszczowe, w efekcie dochodzi do uwolnienia trójglicerydów. Uwolniony tłuszcz jest usuwany za pomocą cienkiej kaniuli lub wchłaniany przez organizm. Dodatkową zaletę technologii laserowej stanowi korzystny wpływ na pozabiegową retrakcję skóry i procesy naprawcze (szybszy proces obkurczania skóry).

Procedurę można wykonywać, wykorzystując np. laser 980 nm (laser gorący) lub laser 1470 nm (laser zimny) – wskazany do redukcji znacznego nadmiaru tkanki tłuszczowej.

Lipolizę laserową SmartLipo stosuje się zazwyczaj do usuwania niedużego, regionalnego nadmiaru tkanki tłuszczowej. Precyzyjny zabieg, wykonywany najczęściej w tzw. znieczuleniu nasiękowym, wskazany jest m.in. do redukcji tkanki tłuszczowej z okolic twarzy, szyi, podbródka.

Podczas zabiegu chirurg wykonuje niewielkie nacięcie, przez które podskórnie wprowadzana jest kaniula ze światłowodem. Wiązka laserowa rozbija komórki tłuszczowe, co prowadzi do uwolnienia płynu do przestrzeni międzykomórkowej, skąd odprowadzany jest on przez układ limfatyczny. To procedura bezpieczna, minimalnie inwazyjna, która nie wymaga odsysania tkanki tłuszczowej.

Lekarze i cena

W Ars Estetica zabiegi z zakresu chirurgii plastycznej i estetycznej wykonują:

Chirurgia plastyczna i ginekologia estetyczna Wrocław

• dr n. med. Wojciech Rybak
• dr n. med. Ireneusz Siewiera
• dr n. med. Diana Kupczyńska
• dr n. med. Agnieszka Burkacka

Chirurgia plastyczna i ginekologia estetyczna Warszawa

• dr n. med. Diana Kupczyńska
• dr n. med. Michał Kowalczewski
• dr Kamil Zalewski

Osoby zainteresowane konsultacją z zakresu operacji plastycznych i estetycznych zapraszamy do kontaktu. Placówka Ars Estetica we Wrocławiu posiada system Vectra XT, który umożliwia wizualizację potencjalnych efektów zabiegów m.in. w przypadku procedur powiększania biustu czy korekty nosa.

Koszt zabiegów z zakresu chirurgii plastycznej i estetycznej uzależniony jest często od skali problemu, zastosowanej techniki i rodzaju znieczulenia.

Chirurgia plastyczna Wrocław – cennik

Artykuł opracowała dr n. med. Agnieszka Burkacka.

Źródła:

American Society of Plastic Surgeons, 2018 NATIONAL PLASTIC SURGERY STATISTICS, [dostęp online].

Barrett DM., Casanueva F., Wangb T. Evolution of the rhytidectomy. World Journal of Otorhinolaryngology – Head & Neck Surgery. 2016; 2 (1): 38–44.

Cho I.C. Revision upper blepharoplasty. Seminars in Plastic Surgery. 2015; 29 (3): 201–208.

Branham G.H. Lower eyelid blepharoplasty. Facial Plastic Surgery Clinics of North America. 2016; 24 (2): 129–138.

Hahn S., Holds J.B., Couch S.M. Upper lid blepharoplasty. Facial Plastic Surgery Clinics of North America. 2016; 24 (2): 119–127.

Noszczyk M. Powikłania i zdarzenia niepomyślne w chirurgii estetycznej. Chirurgia po Dyplomie. 2014; 5, [dostęp online].

Ghassemi A., Prescher A., Riediger D. et al. Anatomy of the SMAS revisited. Aesthetic Plastic Surgery. 2003; 27 (4): 258-264.

Smędra A., Szustowski S., Klemm J. et al. Powikłania po zabiegach medycyny estetycznej – opis 5 przypadków. Archives of Forensic Medicine and Criminology. 2016; 65 (3):158-172.

Wasiluk M. Medycyna estetyczna bez tajemnic. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.

Mamcarz B., Prandecka D. Medycyna estetyczna w praktyce. Medical Education, Warszawa 2010.

Noszczyk M. Kosmetologia pielęgnacyjna i lekarska. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.

Przylipiak A. (red.). Medycyna Estetyczna. Podręcznik dla studentów kosmetologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.

Padlewska K. Kosmetologia ciała. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.

Przylipiak A. (red.). Podstawy medycyny estetycznej. Podręcznik dla studentów. Kresowa Agencja Wydawnicza, Białystok 2014.

Lewandowicz E., Iljin A., Sobieszek D. et al. Ocena wyników operacyjnego leczenia odstających małżowin usznych. Otolaryngologia Polska. 2012; 66: 267–273.

Fitzpatrick R.E., Goldman M.P. Laserowa chirurgia kosmetyczna. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004.

Martini M.C. Kosmetologia i farmakologia skóry. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009.

Lanigan S.W. Lasery w dermatologii. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2005.

Szmidt J., Kużdżał J. (red.). Podstawy chirurgii. Podręcznik dla lekarzy specjalizujących się w chirurgii ogólnej. Tom I i II. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2010.

Wagner. A. A. (red.). Chirurgia dziecięca. Poradnik dla lekarza pierwszego kontaktu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.

Veeregowda S. H. , Krishnamurthy J.J.,  Krishnaswamy B. et al. Spironolactone-Induced Unilateral Gynecomastia  International Journal of Applied and Basic Medical Research. 2018; 8(1): 45–47.

Czajka I., Zgliczyński W. Ginekomastia – patogeneza, rozpoznawanie i leczenie. Endokrynologia Polska. 2005; 3: 269–77.

Kołłątaj W., Szewczyk L. Ginekomastia w wieku rozwojowym. Endokrynologia Pediatryczna. 3/2004; 4 (9): 49–59.

Czajka-Oraniec I., Zgliczyński W. Postępy w rozpoznawaniu i leczeniu ginekomastii. Postępy Nauk Medycznych. 2008; (3): 174–83.

Derkacz M., Chmiel-Perzyńska I., Nowakowski A. Ginekomastia – trudny problem diagnostyczny. Endokrynologia Polska. 2011; 62: 190–201.

Czajka-Oraniec I., Zgliczyński W., Kurylowicz A. et al. Association between gynecomastia and aromatase (CYP19) polymorphisms. European Journal of Endocrinology. 2008; 158: 721–757.

Pietrzyk J., Szajewska H., Mrukowicz J. (red.). ABC zabiegów w pediatrii: podręcznik dla studentów medycyny, pielęgniarek i lekarzy. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2010.

Empendium Leki. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2018.

Kamibayashi T., Tsuchida T., Tsujikawa T. et al. Spironolactone-induced gynecomastia. Applied Radiology. 2011; 40: 30–31.

Gajewski P. (red.). Interna Szczeklika 2018. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2018.

Johnson R.E., Murad M.H. Ginekomastia: patofizjologia, diagnostyka i leczenie. Czajka-Oraniec I. (tłum.). Medycyna po Dyplomie. 2010; 6 (19): 32–39.

Iwuagwu O., Ilsley D., Calvey T. et al. Ultrasound guides minimally invasive breast surgery (UMIBS): a superior technique for gynaecomastia. Annals of Plastic Surgery. 2004 :52, 131–133.

Domagała W., Chosia M., Urasińska E. Podstawy patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

Galęba A. (2011) Ocena jakości życia pacjentów przed i po wybranych zabiegach z zakresu medycyny estetycznej. (Rozprawa doktorska). Poznań: Uniwersytet Medyczny im. Karola Marcinkowskiego w Poznaniu.

Rohrich RJ., Ghavami A., Mojallal A. The five-step lower blepharoplasty: blending the eyelid-cheek junction. Plastic and Reconstructive Surgery. 2011;128 (3): 775–783.

Kaczyński K. J. Zastosowanie plazmy w niechirurgicznej blefaroplastyce – prezentacja przypadku. Kosmetologia Estetyczna. 2018; 1 (7): 99–103.

Ben Simon GJ., McCann JD. Cosmetic eyelid and facial surgery. Survey of Ophthalmology. 2008; 53 (5):426–442.

Edbom-Kolarz A., Marcinkowski J. Zmiany zwyrodnieniowe w narządzie wzroku postępujące wraz z wiekiem – i możliwości działań profilaktycznych w tym obszarze. Hygeia Public Health. 2011; 46 (4): 442–447.

Kot M., Lewandowska M., Kruk-Jeromin J. Rzekome opadnięcie powiek górnych— ważny, ale rzadko poruszany problem osób w starszym wieku (opis dwóch przypadków). Gerontologia Polska. 2009; 3 (17): 143–145.

Gierek M. Jett Plasma – rewolucja w medycynie estetycznej. Lifting powiek bez skalpela? Aesthetica. 2017; 21: 10–13.

Guerra A.B., Metzinger S.E., Black E.B. Transconjunctival upper blepharoplasty: a safe and effective addition to facial rejuvenation techniques. Annals of plastic surgery. 2002; 48 (5): 528–533.

Connolly A., Bartley J. „External” Mustarde suture technique in otoplasty. Clinical Otolaryngology and Allied Sciences. 1998; 23 (2): 97–99.

Behrbohm, H. Choroby ucha, nosa i gardła z chirurgią głowy i szyi. Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2011.

Szatmary G. Badania obrazowe oczodołu. Neurologia po Dyplomie.2010; 5 (1): 66–69.

Baudouin C., Aragona P., Van Setten G. et al. Diagnosing the severity of dry eye: a clear and practical algorithm. British Journal of Ophthalmology. 2014; 98 (9): 1168–1176.

Chiu E.S., Baker D.C. Endoscopic brow lift: a retrospective review of 628 consecutive cases over 5 years. Plastic and Reconstructive Surgery. 2003; 112 (2): 628–633.