przebieg zabiegu, rekonwalescencja i cena
Korekcje okolic okołooczodołowych (a zatem centralnych części twarzy), wykonywane ze względów estetycznych, należą do najczęstszych procedur chirurgicznych. Plastyka powiek (blefaroplastyka) przeprowadzana jest również ze wskazań medycznych. Wiotczenie i nadmiar skóry powiek górnych może przysłaniać źrenicę i ograniczać pole widzenia, stając się problemem nie tylko kosmetycznym, ale i czynnościowym. W artykule omawiamy budowę anatomiczną powieki, przebieg zabiegu chirurgicznego, wskazania i przeciwwskazania do jego wykonania, jak również gdzie najlepiej wykonać operację powiek.
Plastyka powiek - podstawowe informacje | |
---|---|
Cena: | Plastyka powiek górnych 4500 zł - 7000 zł Plastyka powiek dolnych 5500 zł - 8000 zł Plastyka powiek górnych ze skróceniem mięśnia dźwigacza od 6000 zł Podniesienie brwi 5000 zł - 8000 zł Plastyka powiek dolnych i górnych od 9500 zł Kantoplastyka od 5000 zł |
Czas zabiegu: | 1-2 h |
Znieczulenie: | miejscowe |
Reakcja: | obrzęk, zaczerwienienie, zasinienie |
Rekonwalescencja: | zazwyczaj około 1-4 tygodni |
Efekty: | ostateczne efekty widoczne po zwykle po 1-3 miesiącach |
Dostępność: | Wrocław / Warszawa |
Doświadczenie operatora, gruntowna znajomość anatomii okołooczodołowych części twarzy i najnowszych technik zabiegowych to warunki powodzenia leczenia i redukcji ryzyka trwałych powikłań pooperacyjnych do minimum. Bezpieczna, prawidłowo wykonana procedura chirurgiczna daje bardzo dobre wyniki odległe.
Powieki należą do centralnych jednostek estetycznych twarzy, które wywierają zasadniczy wpływ na indywidualną ocenę i postrzeganie atrakcyjności fizycznej. Ale ich rola wykracza daleko poza funkcje estetyczne.
Powieki (górna i dolna) chronią oko położone w oczodole. Na brzegu każdej z nich wyraźnie zaznacza się krawędź przednia i krawędź tylna. Na krawędzi przedniej znajdują się rzęsy.
W warunkach prawidłowych powieka górna przesłania 1–2 milimetra rąbka rogówki, powieka dolna natomiast powinna stykać się z dolną częścią rąbka rogówki. Boczny kąt oka położony jest nieco wyżej w stosunku do kąta przyśrodkowego.
Powieki połączone są przez spoidła (więzadła) w kącie bocznym i kącie przyśrodkowym oka. Para powiek zamyka eliptyczną szparę powiekową, której wysokość u zdrowych dorosłych wynosi z reguły 8–11 milimetrów (w linii źrenicznej), a pomiar w linii horyzontalnej wskazuje średnio 30 milimetrów. Powieki pokryte są skórą, pod którą znajdują się mięśnie.
Powieki stanowią nie tylko ważny element aparatu ochronnego oka, ale też (dzięki ruchom mrugania) rozprowadzają łzy, nie dopuszczając do wysychania rogówki i przedniej części twardówki. Zawierają ponadto wyspecjalizowane gruczoły tarczkowe (tzw. gruczoły Meiboma) – wydzielina zmodyfikowanych gruczołów łojowych zapewnia odpowiednią lepkość łez, zmniejsza ich parowanie i chroni przed nadmierną utratą wilgotności.
W uproszczeniu powiedzieć można, że za ruchy powiek odpowiadają głównie 2 mięśnie:
Prawidłowe napięcie skóry powiek utrzymywane jest dzięki strukturom ścięgnistym oka i tarczkom powiekowym. Przegroda oczodołowa stanowi przedłużenie tarczki zbudowanej z tkanki łącznej, a mówiąc dokładniej – ze zbitej tkanki włóknistej i włókien sprężystych (tarczce powieki zawdzięczają swój kształt).
Z biegiem czasu elastyczność tych struktur zmniejsza się i dochodzi do obniżenia napięcia powiek. Skutkiem utraty elastyczności skóry powieki dolnej są „worki” pod oczami. Nadmiar skóry na powiece górnej natomiast prowadzi do powiśnięcia powieki, która zaczyna przysłaniać źrenicę i powoduje ograniczenie pola widzenia. Zniekształcenie może być jedno- lub dwustronne. Znaczne ograniczenie pola widzenia często przyczynia się do wyrównawczego ustawienia głowy (tj. odchylania głowy do tyłu), co bywa powodem dolegliwości bólowych w odcinku szyjnym kręgosłupa (zwłaszcza u osób starszych – ze względu na postępujące zmiany zwyrodnieniowe).
Jak wspomniano, przegroda oczodołowa jest włóknistą błoną, w której z wiekiem zachodzą naturalne zmiany. Ich efektem mogą być też pseudoprzepukliny, czyli poduszeczki tłuszczowe, które zaczynają uwypuklać się przez wiotczejącą błonę. Poduszeczki tłuszczowe znajdują się zarówno w powiece górnej (2 poduszeczki: środkowa i przynosowa), jak i dolnej (3 poduszeczki: boczna, środkowa, przynosowa).
Korekta powieki górnej polega na wycięciu wąskiego (zwykle kilkumilimetrowego) paska skóry. Cięcia prowadzi się w lokalizacji, która pozwala ukryć bliznę pooperacyjną w naturalnym załamku skóry lub pod linią rzęs. Ranę operacyjną zamyka się za pomocą pojedynczego szwu śródskórnego lub szwu ciągłego.
Zabieg na powiece dolnej także obejmuje wycięcie wąskiego paska skóry; ponadto można skrócić mięsień brzegu powieki dolnej.
Operację powiek górnych i dolnych można wykonać jednocześnie – w ramach jednego zabiegu lub oddzielnie – jako dwie operacje. W wielu przypadkach istnieją wskazania wyłącznie do korekcji powiek górnych lub tylko do plastyki powiek dolnych. Dodatkową zaletą chirurgicznej blefaroplastyki jest możliwość wykonania jej w mało obciążającym znieczuleniu miejscowym.
Podczas operacji obu powiek (górnej i dolnej) usuwane są zwykle nieduże ilości tłuszczu podskórnego (redukcja ostrożna, nieradykalna). W niektórych przypadkach tkanka tłuszczowa nie jest usuwana. Warto nadmienić, że wykonuje się również zabiegi, podczas których tkanka tłuszczowa jest jedynie przesuwana (o około 10–15 milimetrów).
Przed zabiegiem, by wykluczyć przeciwwskazania do operacji powiek, wykonuje się standardowe badania laboratoryjne (pełną morfologię krwi, układ krzepnięcia, czasem istnieją wskazania do wykonania dodatkowych badań obrazowych). Niezbędne jest także zebranie szczegółowego wywiadu lekarskiego.
Podczas konsultacji przedzabiegowej lekarz ocenia powieki pod względem anatomicznym i funkcjonalnym oraz ustala schemat wycięcia płata skórno-mięśniowego. Wskazane jest również wykonanie dokumentacji fotograficznej.
Ocenę wiotkości powiek ułatwiają testy, polegające m.in. na pomiarze odległości między brzegiem powieki a gałką oczną (po odciągnięciu powieki od gałki) – w warunkach prawidłowych odcinek nie przekracza 7 milimetrów.
Operator dokładnie omawia z pacjentem plan zabiegu, realne cele i efekty możliwe do uzyskania oraz ryzyko ewentualnych powikłań.
Zobacz także: Blefaroplastyka – u kogo i jakie efekty można osiągnąć?
Wskazania do blefaroplastyki stanowią przede wszystkim zwiotczenia i nadmiar skóry powiek oraz tzw. pseudoprzepukliny tłuszczowe, które tworzą się na skutek wiotczenia przegrody oczodołowej. Interwencja chirurgiczna może także znacznie poprawić komfort życia pacjentów, u których wiotka skóra powiek wiąże się z ograniczeniem pola widzenia.
Przeciwwskazania do plastyki powiek (prócz chorób oczu) stanowić mogą:
W okresie okołooperacyjnym nie można stosować antykoagulantów.
Należy zauważyć, że wada wzroku z reguły nie jest przeciwwskazaniem do chirurgicznej korekty powiek.
Operację powiek rutynowo wykonuje się w znieczuleniu miejscowym, czasem z dożylną sedacją; podaje się np. lignokainę (znosi ból) z dodatkiem adrenaliny (działa obkurczająco na naczynia krwionośne i minimalizuje krwawienie) lub bupiwakainę z adrenaliną. Leki wstrzykuje się podskórnie. W uzasadnionych przypadkach stosuje się znieczulenie ogólne dotchawicze (tzw. narkozę).
Lidokaina (lignokaina) jest aktualnie jednym z najlepszych i najczęściej stosowanych środków znieczulających miejscowo. Jej działanie polega na blokowaniu kanałów sodowych w błonach komórek nerwowych, czyli na hamowaniu szybkiego przepływu jonów sodowych i uniemożliwieniu depolaryzacji komórkowej. Lignokaina nie dopuszcza tym samym do powstawania i przewodzenia impulsów nerwowych w odpowiedzi na depolaryzację.
Bupiwakaina działa 4-krotnie silniej niż lidokaina, powodując długotrwałą (4–6 godzinną) blokadę czuciową. Działa, ograniczając przepuszczalność błony komórki nerwowej dla jonów sodowych, co hamuje przewodzenie potencjału czynnościowego. Dodatek adrenaliny do roztworu bupiwakainy obniża jej toksyczność oraz skraca czas do wystąpienia znieczulenia.
Czas trwania operacji zależy od wielu czynników, w tym od zakresu zabiegu. Zazwyczaj plastyka powiek trwa około 60–90 minut. Efekty chirurgicznej redukcji nadmiaru wiotkiej skóry powiek i tkanek miękkich są długotrwałe (mogą utrzymywać się kilka-kilkanaście lat).
Przed zabiegiem lekarz zaznacza linię cięć – rysunek operacyjny na skórze stanowi punkty orientacyjne w czasie korekcji powieki górnej. Planowany zakres wycięcia można weryfikować za pomocą testu uchwytu tkanek pęsetą (podczas badania pacjent przebywa w pozycji siedzącej).
U kobiet wycięcie (najczęściej w kształcie eliptycznym) prowadzi się zwykle w odległości 8–10 milimetrów od brzegu powieki górnej oraz 10–15 milimetrów poniżej brwi. U mężczyzn planuje się cięcia 6–8 milimetrów od wolnego brzegu powieki i 15–20 milimetrów poniżej brwi.
W trakcie operacji powiek górnych operator nacina skórę w załamaniu powieki oraz wycina nadmiar wiotkiej skóry i tkanek miękkich. Jeśli istnieją wskazania, usuwa się też przepukliny tłuszczowe, czyli nadmiar okołogałkowej tkanki tłuszczowej, która uwypukla się przez wiotką przegrodę oczodołową.
Zabieg kończy założenie szwów i opatrunku. Dzięki cięciom prowadzonym w fałdzie tarczkowym (w naturalnych załamaniach powieki) blizna pooperacyjna jest praktycznie niewidoczna.
Pacjentka po 60. roku życia. Na zdjęciach powyżej widoczne są zmiany w postaci zwiotczenia skóry powiek, ale również czoła z opadnięciem brwi. Na zdjęciach wykonanych 2 miesiące po operacji widoczne są efekty pierwszego etapu leczenia, czyli plastyki powiek. Pacjentka kwalifikuje się również do zabiegu chirurgicznego uniesienia brwi w celu uzyskania optymalnego efektu.
Zabieg korekcji powiek dolnych z reguły wykonywany jest jednocześnie z operacją powiek górnych, rzadziej stanowi odrębną procedurę.
Wśród technik operacji powiek dolnych wymienia się:
W metodzie przezspojówkowej cięcie wykonuje się 5–7 milimetrów od wolnego brzegu powieki[1]. Celem zabiegu jest zwykle usunięcie niewielkiej ilości tłuszczu. Ranę można zamknąć szwami wchłanialnymi lub pozostawić ją niezszytą.
Dostęp przezskórny preferowany jest w przypadkach współistnienia nadmiaru skóry i mięśnia z przepukliną tkanki tłuszczowej. Nacięcie prowadzi się podrzęsowo, najczęściej w odległości 1–3 milimetrów od brzegu powieki. Wycięcie skóry i mięśnia z reguły wykonywane jest oszczędnie.
Blefaroplastykę w znieczuleniu miejscowym wykonuje się w warunkach ambulatoryjnych – pacjent może wrócić do domu jeszcze w dniu zabiegu (wskazana jest opieka osoby towarzyszącej). Hospitalizacja konieczna jest po operacji w znieczuleniu ogólnym (w asyście anestezjologa, w warunkach przystosowanych do ogólnej anestezji).
Wraz z wypisem pacjentowi przekazuje się szczegółowe zalecenia dotyczące postępowania pozabiegowego oraz terminy wizyt kontrolnych.
Zalecenia pozabiegowe ustala chirurg; pacjent powinien ich ściśle przestrzegać.
Po zabiegu może być konieczny opatrunek i stosowanie okładów chłodzących. Przez tydzień zaleca się prowadzenie oszczędzającego trybu życia (po kilku dniach można wrócić do aktywności zawodowej i towarzyskiej). W razie potrzeby można stosować wskazane przez lekarza leki (np. środki przeciwbólowe). Najczęściej przez kilka tygodni nie należy korzystać z sauny i solarium. Obrzęki i podbiegnięcia krwawe (siniaki) ustępują zwykle po 2 tygodniach.
Po kilku (5–7) dniach pacjent powinien zgłosić się na wizytę kontrolną i zdjęcie szwów.
Ostateczny efekt korekty powiek może być widoczny po 6 miesiącach.
Każdy zabieg chirurgiczny związany jest z ryzykiem powikłań, które można zminimalizować, powierzając wykonanie operacji wykwalifikowanemu chirurgowi.
Wśród komplikacji czynnościowych po korekcji powiek wymienić należy niedomykalność szpary powiekowej i ektropion (czyli odstawanie brzegu rzęsowego od powierzchni gałki ocznej). Za najcięższe (ale występujące niezmiernie rzadko) powikłanie okołooperacyjne uznaje się ostre zaniewidzenie w wyniku ucisku nerwu wzrokowego przez krwiak pozagałkowy.
W czasie zabiegu może dojść do spowolnienia akcji serca (bradykardii) pod wpływem ucisku na gałki oczne (tzw. odruch gałkowo-sercowy). Dlatego wskazany jest kardiomonitoring w trakcie operacji (również w przypadkach, kiedy procedurę wykonuje się w warunkach ambulatoryjnych, w znieczuleniu miejscowym).
Uszkodzenie mięśni pozagałkowych może skutkować podwójnym widzeniem, natomiast radykalne, nieoszczędne usunięcie poduszeczek tłuszczowych grozi enoftalmią – zapadnięciem gałki ocznej, które niekorzystnie wpływa na efekt kosmetyczny zabiegu.
Blefaroplastyka chirurgiczna to oczywiście metoda inwazyjna. Należy nadmienić, że istnieją również alternatywne (nieinwazyjne lub minimalnie inwazyjne) zabiegi korekcji powiek. Jednak klasyczna blefaroplastyka daje z reguły lepsze oraz bardziej trwałe efekty estetyczne i terapeutyczne niż metody małoinwazyjne.
Jako alternatywę dla chirurgii plastycznej wskazuje się np. zabiegi z zastosowaniem plazmy.
Plazma jest rodzajem zjonizowanego gazu, który zawiera takie same ilości ładunków dodatnich i ujemnych. Dzięki zjonizowanym atomom plazma (w odróżnieniu od gazu niezjonizowanego) przewodzi prąd elektryczny. Jej szczególne właściwości mogą być wykorzystywane do pobudzania naturalnych mechanizmów regeneracji i odbudowy skóry (w celu redukcji objawów starzenia).
Plazma pozwala na kontrolowaną, selektywną sublimację (odparowanie) powierzchniowych warstw skóry (mówiąc ściślej, powoduje ich przejście ze stanu stałego w gazowy z pominięciem stanu ciekłego). Sublimacja naskórka może niwelować wiotkość skóry. Uważa się, że włączenie technologii plazmy do zabiegów niechirurgicznej blefaroplastyki może poprawić estetykę skóry powiek, a w niektórych przypadkach zmniejszyć zaburzenia czynności aparatu ochronnego oka.
Należy zaznaczyć, że nie ma wystarczających, rzetelnych i niezależnych badań zastosowania plazmy w nieinwazyjnych zabiegach plastyki powiek. Stosunkowo niedużo danych znajduje się nawet w czasopismach nieindeksowanych przez PubMed. Nieliczne źródła wskazują na potencjalną skuteczność plazmy (po serii zabiegów) w prewencji wczesnych oznak starzenia okolicy oczodołowej. Ten rodzaj korekty nadmiaru fałdy powiekowej, inicjując procesy regeneracji w skórze właściwej, może też powodować wrażenie „otwarcia oka” i poszerzenia szpary powiekowej.
A inne alternatywne metody korekcji powiek? W uzasadnionych przypadkach opadające powieki górne można nieco unieść, stosując toksynę botulinową (popularny botoks). Warto również zawczasu zapobiegać nadmiernej redukcji włókien kolagenu w skórze powiek, decydując się np. na zabiegi radiofrekwencji mikroigłowej i z zastosowaniem lasera frakcyjnego ablacyjnego.
Wspominaną toksynę botulinową wykorzystuje się ponadto w celu wygładzania skóry wokół oczu (wskazania: wczesne, płytkie „kurze łapki”). W przypadku głębszych zmarszczek lepszy efekt kosmetyczny można uzyskać dzięki zabiegom regenerującym z zastosowaniem lasera frakcyjnego lub radiofrekwencji mikroigłowej.
Na koszt procedury wpływa wiele czynników, w tym zakres operacji, rodzaj znieczulenia, stosowana technika, opieka okołozabiegowa, wizyty kontrolne. Znaczenie ma także również renoma kliniki i kwalifikacje operatora.
Cena plastyki powiek wykonywanej przez naszych specjalistów zaczyna się od 4500 zł przy powiekach górnych oraz od 5500 zł w przypadku powiek dolnych.
Korekta powiek to procedura, która wykonywana jest przez chirurga i jak każdy zabieg chirurgiczny, wymaga posiadania odpowiedniego doświadczenia. Przy wyborze lekarza warto zastanowić się jakie oczekiwania mamy względem specjalisty i jeśli to możliwe, zweryfikować jego umiejętności.
Zachęcamy do zapoznania się innymi materiałami na temat korekty powiek:
Źródła:
Cho I.C. Revision upper blepharoplasty. Seminars in Plastic Surgery. 2015; 29 (3): 201–208.
Branham G.H. Lower eyelid blepharoplasty. Facial Plastic Surgery Clinics of North America. 2016; 24 (2): 129–138.
Hahn S., Holds J.B., Couch S.M. Upper lid blepharoplasty. Facial Plastic Surgery Clinics of North America. 2016; 24 (2): 119–127.
Rohrich RJ., Ghavami A., Mojallal A. The five-step lower blepharoplasty: blending the eyelid-cheek junction. Plastic and Reconstructive Surgery. 2011;128 (3): 775–783.
Kaczyński K. J. Zastosowanie plazmy w niechirurgicznej blefaroplastyce – prezentacja przypadku. Kosmetologia Estetyczna. 2018; 1 (7): 99–103.
Ben Simon GJ., McCann JD. Cosmetic eyelid and facial surgery. Survey of Ophthalmology. 2008; 53 (5):426–442.
Edbom-Kolarz A., Marcinkowski J. Zmiany zwyrodnieniowe w narządzie wzroku postępujące wraz z wiekiem – i możliwości działań profilaktycznych w tym obszarze. Hygeia Public Health. 2011; 46 (4): 442–447.
Kot M., Lewandowska M., Kruk-Jeromin J. Rzekome opadnięcie powiek górnych— ważny, ale rzadko poruszany problem osób w starszym wieku (opis dwóch przypadków). Gerontologia Polska. 2009; 3 (17): 143–145.
Gierek M. Jett Plasma – rewolucja w medycynie estetycznej. Lifting powiek bez skalpela? Aesthetica. 2017; 21: 10–13.
Guerra A.B., Metzinger S.E., Black E.B. Transconjunctival upper blepharoplasty: a safe and effective addition to facial rejuvenation techniques. Annals of plastic surgery. 2002; 48 (5): 528–533.
Wasiluk M. Medycyna estetyczna bez tajemnic. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.
Mamcarz B., Prandecka D. Medycyna estetyczna w praktyce. Medical Education, Warszawa 2010.
Noszczyk M. Kosmetologia pielęgnacyjna i lekarska. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.
Przylipiak A. (red.). Medycyna Estetyczna. Podręcznik dla studentów kosmetologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.
Padlewska K. Kosmetologia ciała. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.
Przylipiak A. (red.). Podstawy medycyny estetycznej. Podręcznik dla studentów. Kresowa Agencja Wydawnicza, Białystok 2014.
Fitzpatrick R.E., Goldman M.P. Laserowa chirurgia kosmetyczna. Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, Wrocław 2004.
Szatmary G. Badania obrazowe oczodołu. Neurologia po Dyplomie.2010; 5 (1): 66–69.
Baudouin C., Aragona P., Van Setten G. et al. Diagnosing the severity of dry eye: a clear and practical algorithm. British Journal of Ophthalmology. 2014; 98 (9): 1168–1176.
Martini M.C. Kosmetologia i farmakologia skóry. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2009.
Lanigan S.W. Lasery w dermatologii. Wydawnictwo Czelej, Lublin 2005.
Chiu E.S., Baker D.C. Endoscopic brow lift: a retrospective review of 628 consecutive cases over 5 years. Plastic and Reconstructive Surgery. 2003; 112 (2): 628–633.