Wszystko o wypełnianiu zmarszczek

Pierwszy wypełniacz na bazie kwasu hialuronowego (preparat Restylane) został zaakceptowany przez FDA i dopuszczony do użytku w 2003 r.; po nim pojawiły się kolejne. Dzięki temu niechirurgiczne metody leczenia objawów starzenia i odnowy skóry twarzy zyskały na popularności. Aktualnie wypełnianie zmarszczek należy do najczęściej wykonywanych zabiegów korekcji zmarszczek, konturów i objętości twarzy.

Nie są to procedury chirurgii plastycznej, dlatego ryzyko poważnych powikłań jest minimalne, jednak należy mieć na uwadze, że rezultaty są tymczasowe. Wypełniacze podaje się śródskórnie lub podskórnie; rekonwalescencja po zabiegu jest krótka, a efekt (odmłodzenie) naturalny i widoczny praktycznie natychmiast.

Idealny wypełniacz

Reologia to nauka zajmująca się deformacjami (odkształceniami) i płynięciem substancji. Skupia się na ruchu cząstek ciała względem siebie (nie zaś na ruchu ciała jako całości). Odkształceniom ulegają ciała stałe, ciecze i gazy. Chemiczno-fizyczna struktura wypełniacza jest ściśle powiązana z jego właściwościami reologicznymi i pośrednio wyznacza jego zastosowanie kliniczne, określa jego skuteczność i działanie – w trakcie podania i po nim.

Wypełniacze powinny wykazywać zdolność do odpowiedniego odkształcenia (np. w wyniku działania czynnika stresowego – podczas iniekcji). Odkształcenie musi mieć również charakter odwracalny, tzn. wykazywać zdolność do powrotu do stanu pierwotnego, czyli stanu przed zadziałaniem sił (takich jak skurcz mięśni czy grawitacja). Wypełniacz powinien ponadto cechować się właściwą lepkością (lepkość to miara oporów, jakie substancja stawia w czasie przepływu). Mówiąc w skrócie, dzięki prawidłowej lepkości wypełniacz pozostaje w miejscu iniekcji.

Wysokosprężyste wypełniacze cechuje większa odporność na naprężenie skóry , dlatego wykorzystuje się je najczęściej do korekcji głębokich zmarszczek i do iniekcji w okolice o wzmożonej mimice (np. okolica nosowo-wargową).

Idealny wypełniacz powinien wykazywać nie tylko dobry profil bezpieczeństwa i skuteczność, ale również być stosunkowo trwały, biokompatybilny, nieimmunogenny, łatwy w podaniu i łatwy do (ewentualnego) usunięcia. Jak na tym tle wypadają preparaty na bazie HA?

Kwas hialuronowy, czyli polianionowy biopolisacharyd z klasy glikozaminoglikanów, znajduje szerokie zastosowanie w medycynie, farmacji i kosmetologii. Ten naturalny biopolimer wykazuje unikalne (na tle innych wypełniaczy) właściwości, takie jak:

• biokompatybilność – rodzaj biozgodności, dzięki której substancja może prawidłowo funkcjonować w organizmie (obejmuje brak toksyczności, brak wpływu na układ immunologiczny, niewywoływanie hemolizy);
• biodegradowalność – po wprowadzeniu do tkanki podlega rozpadowi (biodegradacji) w określonym czasie;
• zdolność do mukoadhezji – przylegania do błony śluzowej;
• wysoką lepkosprężystość.

Ponadto dzięki wyjątkowej higroskopijności HA wpływa na wyższe uwodnienie i zwiększa objętość tkanek; stanowi również rodzaj strukturalnej podpory dla skóry.

Wypełnianie zmarszczek kwasem hialuronowym

Kwas hialuronowy (hyaluronic acid; HA) należy do glikozaminoglikanów (GAGs), które są rodzajem polisacharydów (wielocukrów).

Kwas hialuronowy występuje naturalnie w ludzkim organizmie, wchodzi w skład macierzy zewnątrzkomórkowej, znajduje się w płynie stawowym, cieczy wodnistej, ciele szklistym gałki ocznej i innych tkankach. Z wiekiem zawartość kwasu hialuronowego zmniejsza się, skutkując gorszym uwodnieniem skóry i pierwszymi zmarszczkami.

Budowa chemiczna HA u człowieka, innych kręgowców i bakterii jest taka sama, co minimalizuje jego właściwości immunogenne. Kwas hialuronowy wykazuje silne właściwości higroskopijne. W organizmach żywych najczęściej występuje jako hialuronian sodu (sól sodowa kwasu hialuronowego).

Preparaty z kwasem hialuronowym należą do najnowszych wypełniaczy zatwierdzonych przez FDA (Food and Drug Administration – amerykańską Agencję Żywności i Leków). Aktualnie otrzymuje się je zwykle w wyniku fermentacji bakterii Streptococcus equi (na rynku dostępne są też produkty kwasu hialuronowego pozyskiwane z innych źródeł).

Za pomocą wypełniaczy zwykle redukowane są zmarszczki powstałe w efekcie starzenia się wewnętrznego, grawitacyjnego. Kwas hialuronowy często stosuje się w celu estetycznej korekcji zmarszczek statycznych. Ostatnio wykonywane są również tzw. korekcje starzenia objętościowego. W ramach korekcji wolumetrycznej wypełniacze umożliwiają m.in. powiększanie objętości i modelowanie kształtu ust oraz poprawę owalu twarzy.

Najczęściej wypełniacze podaje się w okolicę:

• fałdów nosowo-wargowych,
• gładzizny (między łukami brwiowymi i nieco powyżej),
• zmarszczek wokół oczu,
• policzków.

Wypełniacze na bazie kwasu hialuronowego (konkretne preparaty) mogą różnić się właściwościami strukturalnymi, np. zawartością wolnego kwasu hialuronowego, sieciowaniem, wielkością cząsteczek. W konsekwencji różnice dotyczą twardości i trwałości żelu, dzięki czemu można dopasować preparat do indywidualnego przypadku.

Lepkość odnosi się do oporności substancji na siły przepływu i rozszczepiania: im większa masa cząsteczkowa, tym większa lepkość materiału i tym większa odporność na siły przepływu. Wiskoelastyczność natomiast odzwierciedla, jak substancja zmienia się z elastycznej w bardziej lepką, zależnie od dostarczonej energii. Żele kwasu hialuronowego można wprowadzać do tkanek za pomocą strzykawki właśnie dzięki ich właściwościom wiskoelastycznym – ich lepkość obniża się, jeśli siły, które na nie oddziałują, zwiększają się. Kiedy tłok strzykawki przestaje na nie oddziaływać, lepkość preparatów żelowych zwiększa się, umożliwiając ich długookresowe pozostawanie w miejscu podania.

Dzięki tym właściwościom znajduje szerokie zastosowanie w medycynie estetycznej.

Usieciowany kwas hialuronowy

Egzogenny kwas hialuronowy (HA) ulega szybkiej degradacji do dwutlenku węgla i wody w wątrobie (biologiczny okres półtrwania w skórze ~ 12 godzin). Chemicznie usieciowana cząsteczka HA jest trwalsza i stabilniejsza, a jej wchłanianie znacznie wolniejsze.

Do sieciowania łańcuchów kwasu hialuronowego służą wiązania krzyżowe. Najczęściej preparaty HA usieciowane są eterem diglicydowym 1,4-butanodiolu (BDDE) lub diwinylo sulfonem.

W rezultacie chemicznego sieciowania powstaje wiskoelastyczny polimer. Podwyższeniu ulega lepkość i sztywność kwasu, zmniejsza się rozpuszczalność w wodzie, a odporność na degradację enzymatyczną znacznie rośnie (nawet 100-krotnie), przy jednoczesnym zachowaniu poziomu biokompatybilności i antygenowości HA (tzn. zdolności substancji do reagowania z przeciwciałami). Istotnemu wydłużeniu ulega okres półtrwania w skórze, w której rozpad obejmuje 2 fazy:

• faza I – rozerwanie wiązań krzyżowych na skutek hydrolizy (deestryfikacji) i uwolnienie naturalnego HA;
• faza II – hialuronidaza tnie HA na fragmenty i następuje degradacja charakterystyczna dla endogennego HA.

(Co prawda, część cząsteczek HA ulega degradacji, ale pozostałe wiążą więcej wody, utrzymując stałą objętość żelu.)

W przypadku preparatów usieciowanego kwasu hialuronowego zmieniać może się liczba usieciowanych łańcuchów oraz stopień usieciowania. Im mniej wolnych łańcuchów polimerowych, tym wyższa gęstość i spoistość żelu. Spoistość jest tym większa, im większa koncentracja i stopień usieciowania HA.

Spoistość wypełniacza powinna być stosunkowo wysoka, dzięki niej bowiem preparat w tkance może opierać się siłom ściskającym . Preparaty, w których kwas jest dobrze skoncentrowany i usieciowany, umożliwiają uzyskanie trwalszych i lepszych rezultatów estetycznych, ale ich stopień lepkości bywa problematyczny w trakcie iniekcji. Im wyższy współczynnik sprężystości, tym większa gęstość żelu, co może utrudniać jego podanie. Wystarczy jednak dodać odrobinę łańcuchów nieusieciowanych HA, by płynność żelu wzrosła.

Zobacz także: Kwas hialuronowym – najczęściej zadawane pytania

Zmarszczki – objaw starzenia skóry

Zmarszczki to objaw starzenia się skóry. Z biegiem czasu zmniejsza się ilość fizjologicznego kwasu hialuronowego, a włókna kolagenowe i elastynowe tkanki łącznej ulegają stopniowej degradacji. Praca mięśni mimicznych zaczyna przyczyniać się do powstawania zmarszczek mimicznych (dynamicznych), najpierw drobnych, czynnościowych, które „zanikają” po naciągnięciu skóry, z czasem jednak dochodzi do ich utrwalenia i pogłębienia.

Zmarszczki liniowe, papierowe mogą pojawić się już w młodym wieku, ich powstawaniu sprzyja zwłaszcza skóra sucha (po nawilżeniu ulegają wygładzeniu).

Wyróżnia się następujące zmarszczki mimiczne:

• zmarszczki poprzeczne czoła (pierwsze zmarszczki dynamiczne – odpowiadają za nie skurcze mięśnia czołowego);
• „kurze łapki” (po 20. roku życia – na skutek pracy mięśnia okrężnego oka);
• pionowe gładzizny (między łukami brwiowymi w wyniku skurczów mięśnia marszczącego brwi);
• poziome gładzizny (w okolicy nasady nosa – odpowiada za nie głównie mięsień podłużny nosa);
• poziome podstawy przegrody skórnej nosa (w efekcie pracy kurczenia się mięśnia obniżającego przegrodę nosa);
• wokół ust (ok. 40.–50. roku życia na skutek skurczów mięśnia okrężnego ust).

Zmarszczki statyczne z reguły powstają w wyniku utrwalenia się zmarszczek mimicznych. Z czasem stają się coraz głębsze, może towarzyszyć im nieduże przebarwienie naskórka. Ich rodzajem są zmarszczki strukturalne (posłoneczne – w wyniku oddziaływania promieniowania UV).

Zmarszczki grawitacyjne powstają stopniowo w wyniku działania siły grawitacji na skórę, zwłaszcza w warunkach zmniejszonej sprężystości i napięcia oraz niekorzystnych zmian związanych z tkanką tłuszczową (zachodzących z wiekiem). W konsekwencji kontury twarzy ulegają zaburzeniu, tworzą się bruzdy nosowo-wargowe, a skóra wiotczeje.

Zmarszczki grawitacyjne obserwuje się na brzegu oczodołów, brzegu żuchwy oraz w okolicy jarzmowej. Ich powstawanie zależy od skłonności osobniczych.

W efekcie różnorodnych procesów zachodzących z wiekiem dochodzi do przemieszczania się podskórnej tkanki tłuszczowej z okolic środkowej części twarzy w dół (zgodnie z prawami grawitacji). Pogłębiają się bruzdy nosowo-wargowe, tworzą wyraźne zagłębienia poniżej szkieletu kości policzkowych.

Do zmarszczek grawitacyjnych zaliczają się:

• bruzdy nosowo-jarzmowe („dolina łez”);
• bruzdy nosowo-wargowe (pionowe fałdy od skrzydełek nosa do kącików ust);
• fałdy skórne na powiekach górnych i dolnych;
• fałdy w obrębie podbródka (i szyi);
• zgłębienia w obrębie policzków;
• opadanie łuku brwiowego;
• zmiany linii żuchwy (obniżenie policzków – „chomiki”).

Kwalifikacja pacjenta

Dobre i bardzo dobre efekty estetyczne zabiegów wypełniania zmarszczek kwasem hialuronowym uzyskać można pod warunkiem:

• rozważnego doboru pacjentów
• prawidłowego doboru wypełniacza
• właściwego postępowania pozabiegowego.

Podczas konsultacji przedzabiegowej lekarz szczegółowo wyjaśnia możliwe do uzyskania korzyści i ryzyko metody; ustala wskazania i ewentualne przeciwwskazania do procedury.

Wywiad medyczny obejmuje m.in. pytania o reakcje alergiczne, choroby dermatologiczne, choroby przebiegające z zaburzeniami odporności, stosowaną farmakoterapię, wcześniejsze zabiegi augmentacji oraz reakcje pozabiegowe.

Przed procedurą i po jej przeprowadzeniu wskazane jest wykonanie dokumentacji fotograficznej.

Wskazania do wypełniania zmarszczek

W obrębie twarzy wypełniacze na bazie kwasu hialuronowego wykorzystywane są najczęściej w celu:

• korekcji fałd skórnych, bruzd, zmarszczek;
• modelowania konturów twarzy (wolumetrii);
• poprawy jędrności i napięcia skóry;
• odmładzania skóry;
• korekcji granicy czerwieni wargowej;
• powiększania ust;
• kształtowania brwi;
• wypełniania opadających policzków.

Iniekcje wypełniaczy na bazie kwasu hialuronowego znajdują również zastosowanie w przypadku:

• wklęsłości w okolicach skroni (utrata objętości związanej z wiekiem);
• opadania kątów ust;
• „spłaszczenia” rynienki (filtrum) – linii między nosem a ustami;
• utraty objętości okolicy przedusznej lub podpoliczkowej;
• „cofniętej” brody (wypełnienie wierzchołka brody);
• niekorzystnych zmian kształtu granicy czerwieni wargowej;
• konieczności zwiększenia kąta nosowo-wargowego;
• płaskich nozdrzy lub cofniętej kolumienki nosa (korekcja wysokości kolumienki nosa: iniekcja w przegrodę przednią chrzęstną);
• wklęsłości grzbietu nosa (redukcja wklęsłości w wyniku wypełnienia kąta czołowo-nosowego).

Przeciwwskazania

Kwas hialuronowy pozyskiwany w wyniku procesów biotechnologicznych jest (pod względem chemicznym) taki sam jak kwas hialuronowy wytwarzany w organizmie człowieka, dlatego u większości pacjentów nie ma przeciwwskazań do zabiegu, a poważne działania niepożądane należą do rzadkości.

Do augmentacji tkanek miękkich nie są kwalifikowani pacjenci o nierealistycznych oczekiwaniach, którzy nie akceptują ograniczeń metody i związanych z nią możliwych działań niepożądanych. Ponadto przeciwwskazania do iniekcji wypełniaczy stanowią:

• ciąża i laktacja
• aktywne infekcje bakteryjne skóry i zakażenie wirusem opryszczki;
• aktywny stan zapalny w miejscu zabiegu;
• skłonności do blizn przerostowych i keloidów;
• choroby immunologiczne;
• przyjmowanie antykoagulantów;
• dermatozy przebiegające z objawem Koebnera.

Zdarza się również, że pacjentka jest uczulona na dany preparat. Wykonanie zabiegu w tej sytuacji będzie niemożliwe. Niektóre preparaty zawierają również lidokainę, na którą wiele osób jest uczulonych.

Wypełniacze na bazie kwasu hialuronowego w rękach doświadczonego lekarza stanowią znakomite narzędzie do leczenia zmarszczek grawitacyjnych i objawów wolumetrycznego starzenia się skóry.

Techniki iniekcji

Podczas zabiegów wypełniania zmarszczek stosowane są różne metody znieczulenia (w tym anestetyki miejscowe i blokady nerwowe). Niektóre wypełniacze mają w składzie lidokainę.

Podczas wykonywania iniekcji lekarz trzyma strzykawkę w ręce dominującej, a ręką niedominującą unieruchamia i rozciąga skórę. Istnieje wiele technik iniekcji wypełniaczy, dzięki którym doświadczony lekarz może uzyskać planowany wynik zabiegu. Procedurę przeprowadza się w warunkach aseptycznych. Do najczęściej stosowanych technik iniekcji należą techniki klasyczne (np. punktowa, liniowa).

• Technika tunelowa (liniowa) stosowana jest w celu korekcji prostych, wąskich linii i zmarszczek leżących blisko siebie. Można używać jej we wszystkich warstwach skóry. Igłę wkłuwa się pod kątem lub stycznie do skóry. Preparat podawany jest w trakcie wycofywania igły. W praktyce technikę liniową wykorzystuje się zwykle w leczeniu zmarszczek średnio głębokich i zmarszczek wokół ust.
• Technika punktowa (wkłuć seryjnych) polega na wykonywaniu iniekcji w punktach blisko siebie­ – na depozycji niewielkich ilości wypełniacza wzdłuż płytkich zmarszczek lub mikrozałamań skóry, w górnych warstwach skóry właściwej.
• Technika wachlarzowa odnosi się do iniekcji wykonywanych w taki sposób, by pole iniekcji miało kształt wachlarza lub promieni wychodzących z jednego miejsca wkłucia. Igła wkłuwana jest pod kątem 45 stopni; wypełniacz podaje się podczas jej wycofywania. W tej technice igły nie wycofuje się całkowicie, tylko powtórnie wprowadza pod innym kątem. Technika wachlarzowa umożliwia skuteczne wypełnienie większych powierzchni; znalazła zastosowanie w korekcji m.in. bocznych obszarów twarzy i policzków.
• Technika criss-cross swą nazwę zawdzięcza wzorowi kraty, jaki tworzy igła podczas tunelowania jednej płaszczyzny. Najpierw wykonuje się sekwencję iniekcji liniowych, po których następuje druga seria iniekcji liniowych wykonywanych pod kątem prostym w stosunku do serii pierwszej. Technika criss-cross może być wykorzystywana we wszystkich warstwach skóry. Podczas zabiegów rewitalizacji zazwyczaj stosuje się powierzchowne podanie nieusieciowanych preparatów HA; cienkie zmarszczki redukuje się za pomocą iniekcji kwasu hialuronowego o niskim usieciowaniu w środkowe warstwy skóry. Ubytki objętościowe natomiast korygowane są preparatami wysoko usieciowanymi wstrzykiwanymi w głębokie warstwy skóry właściwej lub podskórnie.
• Pionowe techniki iniekcji znajdują zastosowanie w zabiegach wolumetrycznych. Igła wprowadzana jest pionowo na mechaniczną podstawę (np. okostną), co umożliwia precyzyjną depozycję wypełniacza w obszarze zaniku głębokich tkanek miękkich. Do technik iniekcji pionowych należą pionowa punktowa technika nadokostnowa i technika filarowa. Z reguły pojedyncza punktowa iniekcja nadokostnowa umożliwia poprawę napięcia całego kompleksu tkankowego (od podstawy w górę).

Wypełnianie zmarszczek mimicznych

W celu estetycznej korekcji zmarszczek mimicznych najczęściej wykorzystuje się toksynę botulinową (Botox). Kwas hialuronowy stosuje się głównie w leczeniu zmarszczek głębszych, statycznych. Neurotoksynę używa się do „ostrzykiwania” różnych zmarszczek dynamicznych, np. „kurzych łapek” czy zmarszczek poziomych czoła.

W wielu przypadkach korzystne efekty leczenia objawów starzenia się skóry twarzy można uzyskać, stosując terapie łączone – zabiegi wypełniania kwasem hialuronowym często łączy się z zabiegami ostrzykiwania toksyną botulinową. Botoks i wypełniacz mogą być podawane w czasie jednego zabiegu, raczej jednak stosuje się je oddzielnie (najpierw podaje się neurotoksynę, a po uzyskaniu efektu wykonuje iniekcje kwasu hialuronowego).

Unieruchomienie mięśni i tkanek za pomocą neurotoksyny spowalnia proces degradacji wypełniacza. Terapie łączone wiążą się z wysoką efektywnością zabiegów i umożliwiają uzyskanie bardzo dobrych wyników leczenia.

Wypełnianie zmarszczek na czole

W leczeniu zmarszczek dynamicznych czoła najczęściej stosuje się neurotoksynę (toksynę botulinową); wypełniacze na bazie kwasu hialuronowego natomiast wykorzystywane są w celu korekcji głębokich zmarszczek poprzecznych.

Preparaty HA podaje się zwykle w 6 punktach wzdłuż bruzdy. W trakcie pierwszej iniekcji igła umieszczana jest w pobliżu bocznego końca zmarszczki, minimum 2 cm nad łukiem brwiowym (z aspiracją przed iniekcją). Igłę wprowadza się głębiej, omijając naczynia i nerwy czoła i skroni i powoli wykonuje iniekcję. Trzy iniekcje wykonywane są po jednej stronie; kolejne trzy – po drugiej stronie, zawsze bardzo powoli, z zachowaniem właściwej odległości od łuku brwiowego, unikając nadoczodołowych i nadbloczkowych pęczków naczyniowych oraz draśnięć okostnej (co pozwala zminimalizować pozabiegowy ból i obrzęk).

Po iniekcjach okolica poddawana leczeniu jest rozmasowywana, co pozwala uzyskać jednolity kontur.

Zobacz także: Zmarszczki na czole, lwia zmarszczka, zmarszczki pod oczami – jak sobie z nimi radzić?

Wypełnianie zmarszczek nosowo-wargowych

Korekcję bruzd nosowo-wargowych przeprowadza się w sposób uważny (ze względu na bliskość anatomiczną tętnicy i żyły twarzowej). W trakcie iniekcji liniowych wykonuje się powierzchowne, podskórne podanie, aspirując przed iniekcją. Można również stosować technikę wachlarzową, wykorzystując nieduże ilości preparatu, wykonując iniekcje powoli i przyśrodkowo do zmarszczki (z rozmasowaniem okolicy po każdej iniekcji).

Iniekcje wypełniacza w ramach zabiegu wolumetrii wykonuje się głębiej – do dołu nadkłowego, wykorzystując „twarde” (gęste, wysokousieciowane) wypełniacze. Igłę kieruje się prostopadle do powierzchni skóry, dotykając kości i aspiruje. Iniekcje (wykonywane powoli) polegają na podaniu małego, nadokostnowego bolusu preparatu.

Wypełnianie zmarszczek pod oczami

W tej okolicy anatomicznej preparaty na bazie kwasu hialuronowego podawane są zwykle w obszar połączenia powiekowo-policzkowego. Najczęściej stosuje się wypełniacze „miękkie” lub pośredniej twardości.

Podczas zabiegu preparat podawany jest w niewielkich nadokostnowych bolusach, w 3–4 punktach w okolicy przyśrodkowej i w 3 punktach w bocznym połączeniu powiekowo-policzkowym.

Powolne i głębokie iniekcje wykonuje się 1–2 mm poniżej brzegu oczodołu (z poprzedzającą aspiracją), a następnie równomiernie rozmasowuje preparat. Alternatywnie można zastosować mikrokaniule (25G lub 27G).

Podczas zabiegu w okolicy połączenia powiekowo-policzkowego zachowania szczególnej ostrożności wymagają podania w pobliżu tętnicy, żyły i nerwu podoczodołowego (pierwszy punkt iniekcji) oraz tętnicy i żyły kątowej (trzeci punkt iniekcji).

Wypełnianie lwiej zmarszczki

Kompleks mięśni gładzizny, który obniża środek brwi, tworzą:

• mięsień marszczący brwi – nieduży, parzysty, leżący bocznie od nasady nosa;
• mięsień podłużny nosa – parzysty, położony centralnie (pionowo w linii pośrodkowej); jego skurcz przyczynia się do poprzecznych (poziomych) zmarszczek u nasady nosa.

Główna czynność mięśnia marszczącego brwi polega na zbliżaniu i obniżaniu brwi. Jego nadreaktywność prowadzi do powstawania 2-3 fałd – pionowych zmarszczek między brwiami u nasady nosa (czyli tzw. „lwich zmarszczek”).

Zwykle do redukcji zmarszczek pionowych gładzizny czoła wykorzystuje się neurotoksynę. W przypadku głębokich zmarszczek wskazane może być zastosowanie wypełniacza na bazie kwasu hialuronowego. Iniekcje można wykonywać techniką liniową lub punktową. Po każdej iniekcji okolica zabiegowa jest rozmasowywana.

Z biegiem czasu zmianom ulega również pozycja i kształt brwi. Wypełniacze umożliwiają uniesienie ich bocznych części, podparcie łuku brwiowego, a także uwydatnienie konturu i objętości brwi.

Preparat podaje się w dwóch punktach przy bocznych częściach brwi (z wcześniejszą aspiracją), unikając iniekcji w przestrzeń oczodołu. Iniekcje wykonuje się powoli, tworząc nadokostnowy bolus z preparatu i rozmasowuje okolicę zabiegową.

Opcje terapeutyczne w leczeniu innych okolic twarzy

• Zmarszczki okołoustne („zmarszczki palacza”)

W celu korekcji zmarszczek okołoustnych stosowane są mniej „twarde” wypełniacze. Zabieg wymaga ostrożności – podczas iniekcji należy omijać m.in. odgałęzienia górnej tętnicy wargowej.

Wypełniacz podawany jest powierzchownie, podskórnie, często z zastosowaniem techniki liniowej (i rozmasowywaniem leczonej okolicy).

• „Linie marionetki” (fałdy wargowo-bródkowe)

„Linie marionetki” , czyli fałdy wargowo-bródkowe, redukowane są z reguły za pomocą „twardszych” wypełniaczy podawanych w dwóch punktach (na każdą ze stron), z wykorzystaniem techniki liniowej i filarowej.

• Wypełnianie policzków

Do wypełniania policzków stosuje się „twarde” wypełniacze, które potencjalnie można podawać w policzek przedni, boczny i przyśrodkowy (niewielki nadokostnowy bolus z uciskiem palcem zapobiegającym przemieszczeniu się wypełniacza). Przed iniekcją dokonuje się aspiracji, a po iniekcji – masuje leczoną okolicę.

Iniekcje wykonuje się powoli i ostrożnie, unikając draśnięć okostnej.

Wypełnianie zmarszczek – zalecenia po zabiegu

Procedurę powinien przeprowadzać doświadczony lekarz z gruntowaną znajomością anatomii, w szczególności anatomii twarzy i zawiłych stosunków topograficznych jej struktur.

Po prawidłowo wykonanym zabiegu mogą wystąpić objawy przejściowe (np. rumień, zasinienia, obrzęk, świąd, bolesność), które utrzymują się przez kilka godzin do kilku dni. Reakcje immunologiczne należą do rzadkości. W dniu zabiegu obowiązuje ścisła higiena (by zminimalizować ryzyko potencjalnej infekcji). Efekt preparatów z kwasem hialuronowym utrzymuje się ok. 12 miesięcy.

Nieprawidłowe iniekcje kwasu hialuronowego, podanie zbyt powierzchowne lub niewłaściwa dystrybucja preparatu grożą powstaniem blizn hipertroficznych lub efektem Tyndalla (niebieskawym przebarwieniem skóry). Komplikacje można korygować za pomocą iniekcji hialuronidazy (powodującej rozkład HA). Najcięższe powikłanie, czyli okluzja naczyń, praktycznie nie występuje po zabiegach wykonywanych przez wyspecjalizowanych lekarzy.

Zobacz także: Wypełnianie zmarszczek – najczęstsze pytania

Ile kosztuje wypełnianie zmarszczek?

Cenę wypełniania zmarszczek kwasem hialuronowym i zabiegów wolumetrii ustala lekarz podczas konsultacji przedzabiegowej, uwzględniając m.in. korygowany obszar i rodzaj problemu, stosowany preparat i jego ilość.

Orientacyjne ceny estetycznej korekcji zmarszczek kwasem hialuronowym:

Zobacz także: Ile kosztuje wypełnianie zmarszczek kwasem hialuronowym?

Wypełnianie zmarszczek własnym tłuszczem

Zabiegi augmentacji autologiczną tkanką tłuszczową wykonywane są najczęściej w celu korekcji objętościowego starzenia się skóry i lokalnej lipoatrofii – przywrócenia równowagi rozmieszczenia tkanki tłuszczowej i uzyskania młodszego wyglądu.

Metoda obejmuje pobranie tkanki tłuszczowej od pacjenta (w znieczuleniu nasiękowym) oraz jej transfer w okolicę, w której występują objawy objętościowego starzenia się skóry. Tkankę tłuszczową można pobrać np. z wewnętrznych powierzchni kolan, ud, bioder za pomocą tępej kaniuli połączonej ze strzykawką, odwirować i podawać w miejsca ubytku tkanek (na różnych głębokościach).

Przeszczep tłuszczu autologicznego można wykonać w warunkach gabinetu zabiegowego.

Przeciwwskazania do zabiegu stanowią:

• choroby hematologiczne,
• przyjmowanie antykoagulantów,
• alergia na lidokainę,
• choroby serca,
• niewyrównana cukrzyca,
• niewydolność wątroby.

Wypełnianie zmarszczek Wrocław

Wypełnianiem zmarszczek kwasem hialuronowym w placówce we Wrocławiu zajmuje się:

• dr n. med. Diana Kupczyńska

Wypełnianie zmarszczek Warszawa

W Ars Estetica w Warszawie zabiegi przeprowadzają:

• dr n. med. Diana Kupczyńska
• dr n. med. Michał Kowalczewski
• lek. med. Małgorzata Legocka

Zachęcamy również do zapoznania się z innymi materiałami dotyczącymi usuwania zmarszczek:

• Wampirzy lifting, czyli wszystko o zabiegu z zastosowanie osocza bogatopłytkowego
• Osocze bogatopłytkowe – wskazania, przebieg zabiegu i możliwe do uzyskania efekty

Źródła:

Fallacara A, Baldini E, Manfredini S et al. Hyaluronic Acid in the Third Millennium. Polymers (Basel). 2018; 10(7): 701.

de Maio M, DeBoulle K, Braz A, et al. Alliance for the Future of Aesthetics Consensus Committee. Facial assessment and injection guide for botulinum toxin and injectable hyaluronic acid fillers: focus on the midface. Plast Reconstr Surg. 2017;140:540e–550e.

Muhn C., Rosen N., Solish N. et al. The evolving role of hyaluronic acid fillers for facial volume restoration and contouring: A Canadian overview. Clin. Cosmet. Investig. Dermatol. 2012;5:147–158.

Rohrich RJ, Bartlett EL, Dayan E. Practical Approach and Safety of Hyaluronic Acid Fillers. Plast Reconstr Surg Glob Open. 2019; 7(6): e2172.

Funt D, Pavicic T. Dermal fillers in aesthetics: an overview of adverse events and treatment approaches. Clin Cosmet Investig Dermatol. 2013;6(1):295–316.

Fallacara A., Manfredini S., Durini E. et al. Hyaluronic acid fillers in soft tissue regeneration. Facial Plast. Surg. 2017;33:87–96.

Tagle JM, Macchetto PC, Durán Páramo RM. Clinical performance of a dermal filler containing natural glycolic acid and apolylactic acid polymer: results of a clinical trial in human immunodeficiency virus subjects with facial lipoatrophy. J Clin Aesthet Dermatol 2010; 3: 42-47.

Sito G, Manzoni V, Sommariva R. Vascular Complications after Facial Filler Injection: A Literature Review and Meta-analysis. J Clin Aesthet Dermatol. 2019;12(6):E65-E72.

Few J, Cox SE, Paradkar-Mitragotri D, et al. A multicenter, single-blind randomized, controlled study of a volumizing hyaluronic acid filler for midface volume deficit: patient-reported outcomes at 2 years. Aesthet Surg J. 2015;35:589–599.

Karam AM, Goldman MP, eds. Rejuvenation of the Aging Face. 1st ed. London: JP Medical Ltd, United Kingdom, 2015.

Yang JH, Lee SM, Won CH, et al. Foreign body granuloma caused by hyaluronic acid/dextranomer microsphere filler injection. Int J Dermatol. 2012;51:1517–1518.

Signorini M, Liew S, Sundaram H, et al. Global Aesthetics Consensus Group. Global Aesthetics Consensus: avoidance and management of complications from hyaluronic acid fillers-evidence- and opinion-based review and consensus recommendations. Plast Reconstr Surg. 2016;137:961e–971e.

Alam M, ed. Evidence-Based Procedural Dermatology. 2nd ed. Springer International Publishing, Cham, Switzerland; 2019.

Pfenninger JL., Fowler GC. Procedury zabiegowe i diagnostyczne w dermatologii i medycynie estetycznej. Kaszuba A. (red. wyd. pol.), Wydawnictwo Elsevier Urban & Partner, Wrocław 2012.

Vanaman Wilson MJ, Jones IT, Butterwick K, et al. Role of nonsurgical chin augmentation in full face rejuvenation: a review and our experience. Dermatol Surg. 2018;44:985–993.

Joźwiak- Bębenista M., Nowak J.Z. Hialuronian: charakterystyka i praktyczne zastosowanie w medycynie. Farmacja Polska. 2010:66(12):882-893.

Jundziłł A., Witmanowski H. Chirurgia plastyczna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2019.

Cavallini M, Gazzola R, Metalla M, et al. The role of hyaluronidase in the treatment of complications from hyaluronic acid dermal fillers. Aesthet Surg J. 2013;33:1167–1174.

Wang F, Garza LA, Kang S, et al. In vivo stimulation of de novo collagen production caused by cross-linked hyaluronic acid dermal filler injections in photodamaged human skin. Arch Dermatol. 2007;143:155–163.

Przylipiak A. Medycyna estetyczna. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.