Łysienie jest najczęstszym problemem klinicznym wywołanym większą niż fizjologiczna (60-100 włosów na dobę) utratą włosów.
Wyróżniamy następujące rodzaje łysienia:
Do najczęściej spotykanych należy łysienie androgenowe. Jest dziedziczne, cierpią na nie zarówno kobiety jak i mężczyźni, choć ci ostatni o wiele częściej, stąd inna nazwa – łysienie typu męskiego. Najbardziej charakterystycznym jego objawem jest przerzedzanie się włosów w kątach czołowych (tzw. zakola) u mężczyzn, a u kobiet w środku głowy. Wywołuje go pochodna testosteronu, dihydrotestosteron, który atakując mieszki włosowe, osłabia rosnące włosy i w efekcie doprowadza do ich wypadnięcia.
Ze względu na cykl wzrostu włosa mówimy o łysieniu anagenowym i telogenowym. Łysienie anagenowe spowodowane jest przedwczesnym zakończeniem fazy wzrostu włosa (anagenu) i prowadzi w krótkim czasie do jego wypadnięcia. Przyczyną może być chemioterapia, radioterapia i ciężkie infekcje.
Natomiast łysienie telogenowe polega na przejściu zbyt dużej liczby włosów w fazę spoczynku (telogenu), co powoduje zwiększoną utratę włosów po kilku miesiącach. Przyczyn łysienia telogenowego może być bardzo dużo. Należą do nich m.in. niektóre leki, ciężkie infekcje, zaburzenia hormonalne np. niedoczynność tarczycy, choroby włosów (grzybice). Cierpią też na nie kobiety po porodzie.
Ponadto wyróżniamy jeszcze łysienie plackowate i łysienie bliznowaciejące (spowodowane bliznowaceniem). Przyczyną łysienia plackowatego jest najprawdopodobniej reakcja układu autoimmunologicznego człowieka. Organizm z nieznanych powodów sam atakuje swoje mieszki włosowe, tworząc na głowie łyse placki. Z kolei w łysieniu bliznowaciejącym mieszki zostają zniszczone, np. wskutek urazu, zakażenia grzybiczego czy przewlekłej choroby skóry.
Zachęcamy do zapoznania się z następującymi materiałami: