Usuwanie pieprzyków

metody i wskazania do zabiegu

Artykuł przeczytasz w: 16 min.

To, co pacjenci nazywają pieprzykami, w rzeczywistości odnosi się do całej grupy zmian skórnych o zróżnicowanym charakterze. Zaliczamy do nich przebarwienia w postaci piegów, melazmy, plam soczewicowatych czy tzw. café au lait oraz wszelkie znamiona, wśród których wyróżniamy m.in. znamiona melanocytowe, znamiona z odbarwieniem czy znamiona atopowe. Jak je rozpoznać? Co przyczynia się do ich powstawania? Co jest wskazaniem do chirurgicznego usunięcia zmiany skórnej? Jaki jest koszt usunięcia pieprzyka? Na te i inne pytania odpowiadamy w poniższym artykule.

Chirurgiczne usuwanie zmian skórnych 
Cena:od 800 zł (+badanie histopatologiczne 80 zł za każdą zmianę)
Czas zabiegu:15-30 minut
Znieczulenie:miejscowe
Reakcja:miejscowy obrzęk, lekkie zasinienie
Rekonwalescencja:zwykle około 1-3 tygodni
Efekty:ostateczne efekty widoczne po zagojeniu rany
Dostępność:Warszawa

    Umów się na wizytę
    Wypełnij poniższy formularz aby umówić się na wizytę w naszej klinice.
    Wybierz miasto
    WrocławWarszawa
    Zadzwoń lub napisz!
    Spis treści (kliknij pozycję z listy poniżej, by sprawdzić)
    • Wstęp
    • Rodzaje zmian skórnych - Przebarwienia
    • Rodzaje zmian skórnych - Znamiona
    • Wskazania do zabiegu
    • Laserowe usuwanie zmian skórnych
    • Chirurgiczne usuwanie pieprzyków
    • Cena usuwania zmian skórnych

    Wstęp

    Na kolor ludzkiej skóry wpływa szereg czynników, jednym z nich jest barwnik skóry – melanina. Do grupy melanin należą:

    • eumelanina (barwnik brązowo-czarny)
    • feomelanina (barwnik żółto-czerwony).

    Od stosunku między nimi i ich zawartości zależy kolor skóry.

    Za produkcję melaniny odpowiadają melanocyty – komórki naskórka warstwy podstawnej (czyli najgłębiej leżącej warstwy naskórka).

    Wytwarzanie melaniny (tzw. melanogeneza) jest skomplikowanym procesem przemian biochemicznych, w których główną rolę odgrywa tyrozynaza (enzym aktywowany przez promieniowanie UV). Powstała melanina gromadzi się w melanosomach, czyli w ziarnistościach, które występują w wypustkach melanocytów.

    Melanosomy są transportowane do komórek naskórka (keratynocytów), w których pękają (na skutek działania wielu czynników, ale przede wszystkim pod pływem promieniowana UV). W ten sposób zawarta w nich melanina uwalnia się do wnętrza keratynocytów.

    Młode keratynocyty ulegają ciągłym podziałom i wędrują ku powierzchni skóry, zmieniając się w warstwę rogową, która ulega złuszczeniu (ze złuszczonymi komórkami naskórka usuwana jest też melanina). Barwnik wychwytują także melanofory, czyli makrofagi w skórze właściwej pochłaniające ziarna melaniny.

    Zadaniem melaniny jest ochrona przed szkodliwym promieniowaniem UV. Pod wpływem słońca jej produkcja wzrasta – zwiększa się też ilość melaniny przekazywanej do komórek naskórka. W efekcie odcień skóry przejściowo ciemnieje i pojawia się opalenizna. Opalenizna pełni nie tylko funkcje estetyczne, ale także absorbuje promieniowanie ultrafioletowe, chroniąc przed uszkodzeniem struktury komórkowe, zapobiegając mutacjom DNA i kancerogenezie (nowotworzeniu).

    Rodzaje zmian skórnych - Przebarwienia

    Przebarwienia:
    Do przebarwień skóry zaliczają się zmiany ograniczone, tzw. „pieprzyki” – plamki i plamy, których barwa jest ciemniejsza od koloru skóry. Zmiany skórne z tej grupy (jak piegi, ostuda, plamy soczewicowate) „rzucają się w oczy” – na tle otaczającej skóry wyróżnia je głęboki, intensywny kolor (mogą przybierać nawet barwę ciemnobrunatną).

    Wybrane zaburzenia barwnikowe:

    • Piegi

    Do tej grupy „pieprzyków” należą brązowe (od jasno- do ciemnobrązowych) plamki o zróżnicowanym kształcie i wielkości (najczęściej 1–5 mm). Ich lokalizacja na skórze wiąże się ze wzmożoną ekspozycją na promieniowanie słoneczne (dekolt, twarz, ramiona, plecy). Piegi zwykle pojawiają się ok. 5. roku życia; ich intensywność zmienia się cyklicznie (największa w miesiącach wiosenno-letnich).

    Za powstawanie piegów odpowiada miejscowa większa aktywność melanocytów. Występowanie takich „pieprzyków” jest uwarunkowanie genetycznie; bardzo często obserwuje się je u pacjentów z jasną karnacją.

    Laserowe usuwanie piegów (np. za pomocą laserów typu Q-switch) pozwala uzyskać satysfakcjonujące rezultaty kosmetyczne.

    • Ostuda/melazma (chloasma/melasma)

    Ostuda to przebarwienie, które na ogół ma charakter trwały. Na melazmę składają się zmiany dobrze odgraniczone od otaczającej skóry, w kolorze od żółtobrunatnego do ciemnobrunatnego. Pojawiają się w miejscach eksponowanych na słońce, najczęściej obserwuje się je u kobiet w wieku rozrodczym, zwłaszcza w czasie ciąży (mogą ustępować samoistnie po porodzie) oraz u kobiet stosujących antykoncepcję doustną. Melazmę obserwuje się również w przebiegu chorób tarczycy, nadnerczy i wątroby; źródeł przebarwień można szukać w niektórych lekach, ziołach lub kosmetykach zawierających związki światłouczulające. Uważa się, że w powstawaniu zmian tego rodzaju dużą rolę odgrywają hormony żeńskie, światło słoneczne i predyspozycje genetyczne.

    Ostuda często występuje na twarzy, symetrycznie (czoło, policzki, nos, warga). Wyróżnia się melazmę środkowotwarzową, jarzmową i żuchwową.

    Melazma wiąże się z nagromadzeniem pigmentu w warstwie podstawnej naskórka (a także w warstwach wyższych) – to wynik wzrostu liczby i aktywności melanocytów. Poza tym melanofory, które zawierają melaninę, mogą występować zarówno w naskórku, jak i warstwach skóry właściwej.

    Ekspozycja na światło może prowadzić do powiększenia i ściemnienia zmian typu melazma oraz do pojawienia się nowych przebarwień. Dlatego niezwykle istotna jest ochrona skóry przed promieniowaniem i stosowanie preparatów o wysokim faktorze (kremów z filtrem UV).

    Gdy to możliwe, w terapii ostudy powinno się uwzględniać leczenie przyczynowe. W leczeniu zmian powierzchownych można stosować preparaty miejscowe (np. peelingi chemiczne, kwasowe). W przypadku ich niepowodzenia lub zmian głębszych metodę z wyboru stanowi leczenie laserowe.

    Leczenie melazmy może wymagać wytrwałości i cierpliwości. Zabiegi laserowe w wielu przypadkach bywają niezbędne, by osiągnąć zadowalający efekt kosmetyczny.

    • Plamy soczewicowate

    Plamy soczewicowate (lentigines) mogą pojawiać się w dzieciństwie (lentigo simplex). Liczne plamy soczewicowate (lentiginosis) w niektórych przypadkach świadczą o chorobach uwarunkowanych genetycznie (xeroderma pigmentosum – skóra pergaminowata i barwnikowa), zespołach genetycznych (zespół Peutza-Jeghersa).

    Plamy soczewicowate (słoneczne lub starcze) z reguły nie są punktem wyjścia do czerniaka, ale konieczne jest ich odróżnienie od tzw. złośliwej plamy soczewicowatej (w niektórych przypadkach budzące wątpliwości diagnostyczne).

    Do plam soczewicowatych należą:

    • zmiany powstające pod wpływem przewlekłej ekspozycji na słońce (lentigo solaris) – plamy soczewicowate słoneczne;
    • zmiany u pacjentów w podeszłym wieku (lentigo senilis): plamy soczewicowate starcze.

    Plamy soczewicowate (słoneczne lub starcze) wyróżnia brunatna barwa i nieregularny kształt. Występują na skórze w miejscach narażonych na większą ekspozycję na słońce – zmiany obserwuje się na twarzy, szyi, grzbietach dłoni, plecach. Mogą mierzyć od kilku milimetrów do kilku centymetrów. W miesiącach letnich ich liczba zwykle zwiększa się, a odcień ulega ściemnieniu.

    Uważa się, że plamy soczewicowate mogą być pierwszym etapem na drodze rozwoju znamienia melanocytowego. Ze względu na możliwość przekształcenia w zmianę złośliwą (lentigo maligna melanoma) konieczna jest ich regularna obserwacja. Wskazane są okresowe kontrole dermoskopowe, a w przypadku wątpliwości diagnostycznych – wycięcie chirurgiczne z następowym badaniem histopatologicznym.

    Zmiany łagodne, których rozpoznanie nie budzi wątpliwości, usuwa się za pomocą systemów laserowych, z reguły uzyskując dobre efekty terapeutyczne. Metodą z wyboru (dobrze opisaną w literaturze medycznej) jest usuwanie plam soczewicowatych za pomocą laserów typu Q-switch (np. o długości fali 532 nm).

    • Café au lait (plamy koloru kawy z mlekiem)

    Café au lait to plamy o jasnobrązowej, równomiernej barwie, dobrze odgraniczone od otaczającej skóry, które mierzą najczęściej kilka-kilkanaście centymetrów. Nie ulegają transformacji złośliwej, ale ich terapia bywa skomplikowana; istnieje ryzyko nawrotu. Większa liczba plam typu kawy z mlekiem może wskazywać na zespół genetyczny: nerwiakowłókniakowatość.

    Plamy café au lait wyróżnia wzrost produkcji melaniny. Zmiany tego rodzaju bywają czasem mylone ze znamionami melanocytowymi (ale nie wykazują cech znamion).

    Rodzaje zmian skórnych - Znamiona

    Znamiona:
    Znamiona to wyraźne zmiany skórne, odgraniczone od otaczających tkanek, które utrzymują się długi czas. Wiele zmian tego rodzaju obserwuje się tuż po urodzeniu lub w pierwszych 3–6 latach życia (mogą pojawiać się również w późniejszym wieku). Najczęściej po 30. roku życia nie występują już nowe znamiona.

    • Znamiona melanocytowe

    Istnieje wiele rodzajów znamion – do tej szerokiej i zróżnicowanej grupy należą m.in. znamiona melanocytowe. Składają się na nie plamy, grudki i guzki, których barwa może być zbliżona do koloru skóry, brązowa, niebieska lub czarna. Znamiona melanocytowe to zmiany o łagodnej proliferacji melanocytów (komórki mnożą się, dzielą i wymagają obserwacji). Układ komórek melanocytowych w znamionach jest różnorodny; melanocyty mogą tworzyć skupiska w skórze właściwej lub na granicy skórno-naskórkowej.

    Znamiona melanocytowe dzieli się na wrodzone i nabyte.

    Znamiona wrodzone pojawiają się po narodzinach bądź rozwijają się w pierwszych miesiącach lub latach życia; mogą być gładkie albo owłosione. Ich wielkość też bywa różna (przybierają rozmiary od niewielkich do olbrzymich). Najczęściej obserwuje się je na tułowiu (ale nie jest to reguła). W obszarze dużych, mocno przebarwionych znamion wrodzonych czasem tworzą się guzki, z których w 10–25 proc. może rozwinąć się czerniak.

    Znamiona nabyte pojawiają się w różnych okresach życia (dzieciństwo, okres pokwitania, u młodych dorosłych). Zwykle ich występowanie obserwuje się w lokalizacjach narażonych na większe promieniowanie słoneczne.

    Znamiona melanocytowe można podzielić też na zwykłe i skórne.

    Najczęstsze znamiona melanocytowe:

    Znamiona melanocytowe zwykłe – charakteryzuje je różnorodność; grupa obejmuje wiele odmian. Najczęściej u jednego człowieka występuje kilka lub kilkanaście zmian tego rodzaju. Mogą pojawiać się w różnych okresach życia, jednak w większości przypadków rozwijają się w okresie dojrzewania lub u kobiet w ciąży. Zdarza się, że ustępują samoistnie (przed 35. rokiem życia). Mogą ulegać transformacji nowotworowej i stać się punktem wyjścia dla czerniaka.

    Znamię płaskie (naevus spilus) – znamię o charakterystycznym wyglądzie. Składa się z wielu grudek, guzków zlokalizowanych w obszarze dużego przebarwienia café au lait, które mogą przybierać barwę od jasnobrązowej do ciemnobrązowej.

    Znamię płaskie wymaga stałych, okresowych kontroli i obserwacji (przez całe życie) ze względu na ryzyko czerniaka.

    Znamię z odbarwieniem (znamię Suttona), zwane też znamieniem typu „halo”, również przejawia charakterystyczne cechy. To rodzaj odbarwienia lokalizującego się wokół wcześniejszego znamienia barwnikowego (otoczka). Często obserwuje się je u dzieci z wieloma znamionami. Uważa się, że u jego podstaw leżeć może atak immunologiczny na komórki znamienia, w efekcie którego dochodzi do niszczenia melanocytów w sąsiedztwie zmiany. Znamię Suttona wymaga pogłębionej diagnostyki, m.in. w kierunku bielactwa i czerniaka.

    Znamię Spitz, czyli łagodny guz melanocytowy, w większości przypadków występuje na skórze twarzy u dzieci. U pacjentów dorosłych znamię obserwuje się na twarzy, tułowiu, kończynach. Znamię Spitz najczęściej ma postać pojedynczej, wyniosłej, gładkiej, dobrze odgraniczonej zmiany guzkowej o barwie czerwono-brązowej. W jego obrębie mogą pojawiać się teleangiektazje (rozszerzone naczynka).

    Znamię Spitz może sprawiać trudności w badaniu histopatologicznym (jego komórki mogą przypominać komórki czerniaka). Wskazane jest chirurgiczne usunięcie znamienia w całości.

    Znamię atypowe (dysplastyczne) i zespół znamion atypowych

    Znamię atypowe, znamię dysplastyczne – terminy te (niekiedy używane zamiennie) są przedmiotem nieustannych dyskusji i budzą wiele kontrowersji w środowisku medycznym. W nowszej literaturze częściej stosuje się określenie „znamię atypowe” (ze względu na brak precyzyjnej definicji dysplazji).

    Cechy znamienia atypowego:

    • rozmiar: ponad 5–7 mm,
    • nierówne brzegi,
    • niejednorodne zabarwienie (np. różne odcienie brązu),
    • nierównomierna powierzchnia,
    • uwypuklenie powierzchni,
    • nieostra granica ze skórą otaczającą.

    Znamiona atypowe mogą lokalizować się na tułowiu, kończynach i skórze owłosionej. Według szacunków w 20 proc. ulegają regresji.

    O możliwości zezłośliwienia świadczyć może praktycznie każda zmiana w obszarze znamienia, np. obwódka zapalna, krwawienia, zmiana kształtu lub rozmiaru. Takie przypadki wymagają bezzwłocznej konsultacji lekarskiej.

    Pojedyncze znamię atypowe występuje u znacznego odsetka populacji, ale zespół znamion atypowych (atypic naevus syndrom; ANS; dysplastycznych DNS) jest już rzadszym zjawiskiem, które może występować rodzinnie lub sporadycznie (bez uwarunkowań genetycznych).

    Zespół znamion atypowych (dysplastycznych) oznacza duże ryzyko czerniaka; zespół można rozpoznać, jeśli stwierdza się:

    • liczne znamiona barwnikowe (tzn. 10–100 lub więcej) o nieregularnym kształcie i kolorze;
    • rodzinne występowanie zmian;
    • charakterystyczny obraz w badaniu histopatologicznym.

    W przypadku zespołu znamion dysplastycznych zaleca się regularną, okresową (zwykle co 6 miesięcy) obserwację i badanie dermoskopowe.

    Wskazane jest profilaktyczne, chirurgiczne usunięcie znamion narażonych na podrażnienie lub ekspozycję na promieniowanie UV. Pacjenci muszą przestrzegać rygorystycznych zasad ochrony przeciwsłonecznej, w tym stosować preparaty z wysokimi filtrami przeciwsłonecznymi (SPF 50+), nosić ubrania ochronne i unikać opalania.

    Znamiona skórne melanocytowe

    Najczęściej obserwuje się znamię błękitne – drobną, pojedynczą, szaroniebieską i ostro odgraniczoną od otaczającej skóry zmianę guzkową, która pojawia się po urodzeniu lub we wczesnym okresie dzieciństwa. Jej kolor to efekt nagromadzenia melanocytów w skórze właściwej. Rzadko ulega transformacji nowotworowej.

    Znamię błękitne, które pojawiło się u osoby dorosłej, wymaga chirurgicznego wycięcia w całości z marginesem oraz badania histopatologicznego. Konieczna jest diagnostyka w kierunku zmian nowotworowych (znamię należy różnicować m.in. z czerniakiem guzkowym, czerniakiem przerzutowym, rakiem podstawnokomórkowym barwnikowym).

    Wskazania do zabiegu

    Postępowaniem z wyboru w przypadku znamion barwnikowych jest wycięcie chirurgiczne z badaniem histopatologicznym. Wątpliwości diagnostyczne zawsze są wskazaniem do chirurgicznego wycięcia „pieprzyka”. Zmiana, której wygląd różni się od innych zmian (tzw. „brzydkie kaczątko”), również stanowi wskazanie do chirurgicznego wycięcia i badania histopatologicznego.

    Nie ma wskazań do „profilaktycznego” chirurgicznego wycięcia znamion, które w żaden sposób nie nasuwają podejrzenia czerniaka skóry.

    Laserowo usuwa się wyłącznie te zmiany, których cechy wskazują bezspornie na ich łagodny charakter. Wówczas zabiegi ze wskazań estetycznych mają uzasadnienie i nie budzą wątpliwości. Warto zaznaczyć, że w takich (jednoznacznych) przypadkach wykonuje się również laserowe zabiegi profilaktyczne (np. usuwanie zmian narażonych na ciągłe drażnienie).

    Laserowe usuwanie zmian skórnych

    • Przed zabiegiem

    Przed leczeniem laserowym „pieprzyków” i innych przebarwień konieczna jest kwalifikacja do zabiegu. Lekarz ogląda wszystkie zmiany barwnikowe na skórze (nie tylko te, z którymi zgłasza się pacjent).

    Istotny element konsultacji przedzabiegowej stanowi prawidłowe rozpoznanie zmiany – w przypadkach wątpliwych niezbędne jest pobranie materiału tkankowego do badania histopatologicznego. Lekarz może również skierować pacjenta na dodatkową konsultację specjalistyczną (by uzyskać drugą, niezależną opinię).

    Pacjenci ze znamionami informowani są o konieczności regularnej kontroli oraz chirurgicznego wycięcia zmian podejrzanych, budzących wątpliwości diagnostyczne. Systematyczna obserwacja dermoskopowa pozwala wykryć zmiany o charakterze nowotworowym na bardzo wczesnym etapie (wskazana zwłaszcza w przypadku licznych zmian melanocytowych).

    Wśród przeciwwskazań do laserowego usuwania przebarwień wymienia się przede wszystkim ciążę (przeciwwskazanie bezwzględne).

    Do przeciwwskazań względnych należą nieuregulowane nadciśnienie tętnicze i cukrzyca (które mogą zaburzać gojenie pozabiegowe) oraz padaczka (ryzyko napadu).

    Nie należy zapominać, że przeciwwskazaniem do laserowego leczenia przebarwień jest opalenizna, która zwiększa ryzyko powstawania bliznowców i zaburzeń barwnikowych.

    Pacjent zakwalifikowany do zabiegu laserowego jest szczegółowo informowany o zasadach terapii, przebiegu zabiegu, możliwych efektach oraz potencjalnych objawach niepożądanych.

    • Usuwanie zmian skórnych laserem

    Zabiegi laserowego usuwania zmian skórnych przeprowadza się na czystej, odtłuszczonej skórze. Chłodzenie skóry zimnym powietrzem i/lub zastosowanie kremu znieczulającego może zwiększyć poczucie komfortu i bezpieczeństwa pacjenta w czasie zabiegu.

    W celu usuwania „zmian skórnych” i innych przebarwień wykorzystuje się różne systemy laserowe; w tym:

    • lasery, które emitują światło pochłaniane przez melaninę,
    • lasery ablacyjne,
    • lasery frakcyjne nieablacyjne.

    Lasery, które emitują światło absorbowane przez melaninę, należą do najczęstszych technologii stosowanych w celu usuwania zmian barwnikowych. Ich światło pochłaniane jest przez tzw. chromofor docelowy, w tym przypadku melaninę w melanosomach – barwnik, który znajduje się w przebarwieniu.

    Mówiąc w uproszczeniu, chromofory to substancje obecne w tkankach, które mają zdolność absorbowania energii – każda z nich może pochłaniać energię o różnej długości fali. (Jednym z chromoforów zawartych w skórze jest właśnie melanina.) Energia świetlna, po absorbcji przez melaninę, przekształca się w energię cieplną, co w konsekwencji prowadzi do termicznego zniszczenia przebarwienia.

    Proces ten, zwany fototermolizą selektywną, wymaga precyzyjnego doboru parametrów promieniowania, dzięki którym zniszczeniu ulega melanina obecna w zmianie barwnikowej, ale pigment w tkance skórnej, która otacza przebarwienie, pozostaje nienaruszony. Melanina absorbuje światło od 250 do 1200 nm – czyli częściowo w zakresach typowych dla hemoglobiny i wody. Tzw. okienko terapeutyczne dla melaniny obejmuje zakres fal od 630 do 1000 nm.

    Efekt fototermolizy zależy m.in. od długości fali i czasu trwania impulsu oraz ilość energii.

    Większa długość fali wiąże się z głębszą penetracją w głąb skóry. Stąd krótsza długość fali stosowana jest do usuwania „pieprzyków” leżących płytko, w naskórku, a dłuższa – do leczenia przebarwień znajdujących się głębiej, w skórze właściwej. Lasery o krótszej długości fali zużywają mniej energii niż lasery o fali długiej.

    Do urządzeń emitujących bardzo krótko trwające impulsy i wysokiej energii zaliczają się lasery typu Q-switch. Ich działanie polega na selektywnym niszczeniu melanosomów – „rozrywaniu” barwnika na mniejsze cząstki, które są pochłaniane przez makrofagi.

    Zmiany barwnikowe leżące głębiej usuwa się zwykle za pomocą laserów Q-switch o długości fali 1064, 755, 694. Natomiast do leczenia płytszych przebarwień wykorzystuje się długości 532, 694, 755.

    Do skutecznych i bezpiecznych technologii należą np. lasery Q-switch Nd:Yag, które minimalizują ryzyko oparzeń skóry.

    Bezpośrednią reakcją na impuls laserowy typu Q-switch jest zbielenie przebarwienia, które ustępuje po kilkunastu minutach. Kilka godzin po zabiegu zmiana ulega ściemnieniu, a po kilku-kilkunastu dniach złuszcza się. W ciągu pierwszej doby po naświetlaniu obserwuje się niewielki obrzęk, który ustępuje samoistnie. W niektórych przypadkach mogą pojawić się zasinienia.

    Działanie laserów ablacyjnych polega na odparowaniu (usunięciu, ablacji) naskórka i wierzchniej warstwy skóry właściwej. Ich promieniowanie jest absorbowane przez wodę, co powoduje nieselektywne ogrzanie skóry – światło lasera działa na wszystkie „napotkane” struktury, w których jest woda. Do usuwania zmian barwnikowych wykorzystuje się lasery CO2 (długość fali: 10 600 nm) i lasery Er:YAG (erbowo-yagowe) o długości fali 2940 nm, które mogą działać w technologii frakcyjnej.

    W metodach frakcyjnych wiązka laserowa nie oddziałuje na całą powierzchnię naświetlanej tkanki, ale tylko na jej punkty. Obszary tkanki niepoddanej terapii (między tymi punktami) pozwalają na zainicjowanie intensywnych procesów regeneracyjnych.

    Lasery frakcyjne nieablacyjne powodują podgrzanie tkanki bez ablacji (odparowania), nie naruszając powierzchownej warstwy skóry.

    Warto nadmienić, że fototermoliza frakcyjna (Fraxel) należy do najnowszych rozwiązań technologii laserowej. Jej działanie polega na powodowaniu uszkodzeń tylko w mikroskopijnych obszarach naskórka i skóry, co istotnie skraca proces gojenia. Metoda pozwala uzyskać m.in. dobre wyniki leczenia melazmy.

    • Zalecenia po zabiegu

    Uczucie ocieplenia naświetlanych tkanek w ciągu kilku godzin po zabiegu można łagodzić, stosując zimne okłady. Czasem wskazane jest nawilżanie skóry (zgodnie z zaleceniami lekarza). Należy pamiętać o fotoprotekcji – nie tylko w okresie pozabiegowym, ale również w przyszłości.

    Wśród rzadkich objawów niepożądanych po zabiegach laserowych wymienia się nieduże blizny, miejscowe przebarwienia, odbarwienia. Ryzyko zaburzeń barwnikowych redukuje przestrzeganie zaleceń pozabiegowych, w tym stosowanie skutecznej fotoprotekcji.

    Ewentualne przebarwienia leczy się preparatami miejscowymi. Zmiany tego rodzaju najczęściej ustępują samoistnie.

    Ryzyko objawów niepożądanych wzrasta, gdy zabieg wykonują osoby bez odpowiednich kwalifikacji, doświadczenia i praktyki. W wielu przypadkach za powikłania odpowiada nieprawidłowy dobór parametrów.

    • Diagnostyka zmian skórnych

    Według konsensusu i rekomendacji Międzynarodowego Towarzystwa Dermoskopii (International Dermoscopy Society) postępowanie diagnostyczno-terapeutyczne należy dobierać indywidualanie do każdego przypadku.

    Dermoskopia (mikroskopia epiluminescyjna) to bezpieczne, nieinwazyjne badanie (metoda diagnostyczna), która umożliwia oglądanie zmian skórnych w powiększeniu. Kontrola dermoskopowa zmian barwnikowych pozwala uniknąć niepotrzebnych wycięć znamion łagodnych oraz umożliwia wczesną diagnozę w przypadku zmian podejrzanych o transformację nowotworową.

    Badanie dermoskopowe wykonuje się za pomocą dermoskopu klasycznego (oglądanie zmiany w powiększeniu 10–20-krotnym), dermoskopu połączonego z aparatem cyfrowym i wideodermoskopu (20–100-krotne powiększenie).

    Szacuje się, że zastosowanie dermoskopii zwiększa dokładność i trafność diagnozy o 10–27 proc. w porównaniu z badaniem okiem nieuzbrojonym – czyli „gołym” okiem, bez pomocy przyrządów optycznych. Dzięki dermoskopii można odróżnić wiele zmian łagodnych (wymagających jedynie okresowych kontroli) od zmian wymagających wycięcia chirurgicznego oraz znacznie przyspieszyć wykrycie czerniaka i raków skóry.

    Oceny dermoskopowej wymaga np. znamię, które wykazuje wzrost, zmianę kształtu, nasilenie zabarwienia, złuszczanie, swędzenie bądź krwawienie.

    Chirurgiczne usuwanie pieprzyków

    Wskazaniem do wycięcia chirurgicznego i badania histopatologicznego są m.in.

    • zmiany, które nasuwają podejrzenie czerniaka;
    • ogniska, które różnią się wyglądem od innych zmian (makroskopowo lub w badaniu dermoskopowym; „ugly duckling” – brzydkie kaczątka);
    • zmiany „spitzoidalne”;
    • wszelkie wątpliwości diagnostyczne (np. dotyczące charakteru melanocytowego lub niemelanocytowego zmiany barwnikowej).

    Wskazanie do chirurgicznego usunięcia stanowi ponadto rozpoznanie znamion błękitnych u dorosłych, wyróżniających się dynamicznymi zmianami w badaniach dermoskopowych oraz znamię Spitz. Wycina się także różowe, spoiste guzki, które cechuje szybki wzrost.

    Metodę z wyboru usuwania znamion barwnikowych stanowi usunięcie chirurgiczne (biopsja wycinająca) w miejscowym znieczuleniu nasiękowym, z marginesem zdrowej (niezmienionej chorobowo) skóry o szerokości 1–2 mm. Najczęściej wykonuje się klasyczne proste wycięcie zmiany, tzw. wycięcie wrzecionowate lub eliptyczne.

    Po przygotowaniu pola operacyjnego (przed znieczuleniem) chirurg może zaznaczyć specjalnym markerem granice zmiany, margines konieczny do prawidłowego usunięcia i zakres wycięcia.

    Cięcie skórne z reguły jest zgodne z długą osią ciała, tylko w obrębie twarzy wykonuje się cięcie zgodnie z liniami estetycznymi. Po wycięciu fragmentu skóry konieczna jest kontrola krwawienia. Wycinek umieszcza się w stosownym utrwalaczu.

    Zamykanie rany polega na założeniu szwów, które najczęściej usuwa się po 7–10 dniach. Jednak termin ustala się indywidualnie (zazwyczaj szwy z twarzy usuwane są wcześniej, a z tułowia i kończyn w późniejszym terminie).

    Po zagojeniu rany wskazane jest stosowanie plastrów i żeli silikonowych (w ramach profilaktyki blizn przerostowych). Ostateczny kształt blizna pooperacyjna uzyskuje po kilku miesiącach (czasem po roku).

    • Badanie histopatologiczne

    Pobrany materiał tkankowy poddawany jest ocenie histopatologicznej (badaniu mikroskopowemu przez histopatologa).

    Histopatologiczne badanie zmiany wyciętej chirurgicznie stanowi podstawę rozpoznania czerniaka. Wyłącznie biopsja wycinająca pozwala prawidłowo rozpoznać chorobę. Badanie histopatologiczne umożliwia przestrzenną ocenę zmian chorobowych.

    Badanie materiału z biopsji wycinającej obejmuje ocenę makro- i mikroskopową. W badaniu makroskopowym określa się m.in. następujące cechy:

    • wielkość wyciętego fragmentu skóry ze zmianą;
    • wielkość zmiany;
    • kolor (jednorodny lub nie);
    • regularność lub nieregularność brzegów zmiany;
    • obecność guzka;
    • margines zdrowej tkanki.

    W badaniu mikroskopowym ocenia się np.

    • obecność (nieobecność) owrzodzenia;
    • grubość nacieku;
    • liczbę komórek w trakcie podziału (na 1 mm2).

    I tak np. piegi w badaniu histopatologicznym cechuje większa ilość melaniny w warstwie podstawnej naskórka (czyli warstwie naskórka leżącej najgłębiej), bez wzrostu liczby melanocytów.

    W badaniu histopatologicznym ostudy zaś obserwuje się:

    • wzrost ilości melaniny w keratynocytach warstwy podstawnej (typ naskórkowy ostudy);
    • melaninę w makrofagach w skórze właściwej (typ skórny);
    • melaninę w naskórku i w skórze właściwej (typ mieszany).

    W plamach soczewicowatych stwierdza się wzrost melanocytów w warstwie podstawnej naskórka, co przekłada się na większą ilość pigmentu w naskórku; dochodzi też do wzrostu liczby melanoforów w skórze właściwej.

    W badaniu histopatologicznym zmian typu café au lait zauważyć można wzrost ilości melaniny w keratynocytach warstwy podstawnej naskórka, czasem nieduże zwiększenie liczby melanocytów.

    W przypadku znamion dysplastycznych w badaniu mikroskopowym obserwuje się obecność grup/gniazd/pasm melanocytów poza granicą głównej części znamienia.

    Cena usuwania zmian skórnych

    Jaki jest koszt usunięcia pieprzyka? Cena usuwania zmian skórnych zależy od wielu czynników, w tym od typu zmian, zakresu zabiegu i wykorzystanej technologii. Ostateczny koszt ustalany jest z reguły w czasie konsultacji przedzabiegowej.

    Cena zabiegu laserowego usuwania przebarwień – naskórkowych i skórnych zmian pigmentowych – z zastosowaniem laserów TriBeam Q-switch Nd:Yag i Pico PLUS wynosi około 500 zł.

    Ceny laserowego usuwania zmian skórnych za pomocą lasera CO2 lub FOTONA Erb:Yag uzależniona jest od ilości zużytych impulsów. Szacuje się średni koszt ok. 200 zł za zmianę. W przypadku większej ilości zmian, cena ustalana jest indywidualnie.

    Koszt zabiegów usuwania piegów i przebarwień laserem Fraxel wynosi:

    • 1790 zł – twarz;
    • 1090 zł – policzki;
    • 800 zł – czoło;
    • 1190 zł – szyja;
    • 1700 zł – dekolt;
    • 1300-1900 zł – brzuch;
    • 990 zł – dłonie.

    Koszt chirurgicznego usuwania zmian skórnych zależy od rodzaju zmiany i jej wielkości. Zwykle wycena zabiegu odbywa się podczas bezpośredniej konsultacji. Szacunkowa koszt zabiegu chirurgicznego rozpoczyna się od 800 zł. Do tej kwoty należy doliczyć również koszt badania histopatologicznego.

    W niektórych przypadkach przed przystąpieniem do procedury usuwania zmian skórnych lekarz może zalecić konsultację z dermatologiem i wykonanie badania dermatoskopem. W klinice Ars Estetica badań dermatoskopowych nie wykonujemy.

    W Ars Estetica chirurgicznym i laserowym usuwaniem zmian skórnych zajmują się:

    Usuwanie zmian skórnych Warszawa

    • dr Małgorzata Legocka

    Osoby zainteresowane konsultacją dotyczącą usuwania zmian skórnych zapraszamy do kontaktu.

    Zachęcamy również do zapoznania się z innymi materiałami dotyczącymi zmian skórnych:

      Umów się na wizytę
      Wypełnij poniższy formularz aby umówić się na wizytę w naszej klinice.
      Wybierz miasto
      WrocławWarszawa
      Zadzwoń lub napisz!

      Źródła:

      Rutkowski P., Wysocki P.J. Czerniaki skóry. Onkologia w Praktyce Klinicznej. 2017; 3 (6): 267–285.

      Kamińska-Winciorek G., Śpiewak R. Podstawy dermoskopii zmian melanocytowych dla początkujących. Postępy Higieny i Medycyny Doświadczalnej. 2011; 65: 501-508.

      Kowalska-Olędzka E., Rudnicka L. Znamiona barwnikowe i czerniak u dzieci. Pediatria po Dyplomie. 2011; 3 (15): 83–89.

      Rosendahl C.,  Tschandl P., Cameron A. et al. Diagnostic accuracy of dermatoscopy for melanocyticand nonmelanocytic pigmented lesions. Journal of the American Academy of Dermatology. 2011; 64 (6): 1068-1073.

      Rutkowski P. (red.). Złośliwe nowotwory skóry. Via Medica, Gdańsk 2011.

      Jabłońska S., Majewski S. Choroby skóry i choroby przenoszone drogą płciową. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.

      Góralska A.,  Błaszczyk J. Znamię atypowe, znamię dysplastyczne, zespół znamion atypowych – kontrowersje nomenklaturowe, trudności diagnostyczne i znaczenie prognostyczne. Przegląd Dermatologiczny. 2013; 100, 40–47.

      Kamińska-Winciorek G. Dermatoskopia znamion melanocytowych: wpływ promieniowania ultrafioletowego. Przegląd Dermatologiczny. 2008; 95: 463–467.

      Włodarkiewicz A. Dermatochirurgia. Wydawnictwo Cornetis, Wrocław 2009.

      Sintim-Damoa A., Lambert W.C., Schwartz R.A. Ostuda: nowe poglądy na temat zaburzeń barwnikowych. Dermatologia Estet. 2006; 46 (5): 258–264.

      Stępień K. Udział melanocytów w ochronie przed stresem fotooksydacyjnym. Postępy Biochemii. 2010; 56: 290–295.

      Baran E., Bieniek A., CisłoM., Jankowska-Konsur A. (red.) Nowotwory skóry. Klinika, patologia, leczenie. Galaktyka, Łódź 2008.

      Wasiluk M. Medycyna estetyczna bez tajemnic. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2016.

      Mamcarz B., Prandecka D. Medycyna estetyczna w praktyce. Medical Education, Warszawa 2010.

      Noszczyk M. Kosmetologia pielęgnacyjna i lekarska. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2013.

      Przylipiak A. (red.). Medycyna Estetyczna. Podręcznik dla studentów kosmetologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.

      Szmidt J., Kużdżał J. (red.). Podstawy chirurgii. Podręcznik dla lekarzy specjalizujących się w chirurgii ogólnej. Wydawnictwo Medycyna Praktyczna, Kraków 2010. 

      Wagner. A. A. (red.). Chirurgia dziecięca. Poradnik dla lekarza pierwszego kontaktu. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2003.

      Domagała W., Chosia M., Urasińska E. Podstawy patologii. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2010.

      Michajłowski I. (2010) Diagnostyka i leczenie dermatoz męskich narządów płciowych w materiale Kliniki Dermatologii, Wenerologii i Alergologii GUMed. (Rozprawa doktorska). Gdańsk: Katedra i Klinika Dermatologii, Wenerologii i Alergologii Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.

      Padlewska K. Kosmetologia ciała. Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 2017.

      Przylipiak A. (red.). Podstawy medycyny estetycznej. Podręcznik dla studentów. Kresowa Agencja Wydawnicza, Białystok 2014.

      Alekseenko, A., Wojas-Pelc, A., Wiśniowski, Z.et al. . Fenotyp pacjentów z czerniakiem skóry, znamionami dysplastycznymi oraz znamionami zwykłymi. Przegląd Dermatologiczny. 2010; 97 (6), 370-377.

        Umów się na wizytę
        Wypełnij poniższy formularz aby umówić się na wizytę w naszej klinice.
        Wybierz miasto
        WrocławWarszawa
        Zadzwoń lub napisz!
        wsparcie
        Zostaw wiadomość. Odezwiemy się wkrótce.

          Przepraszamy, obecnie jesteśmy niedostępni. Zostaw wiadomość, odpowiemy najszybciej jak to możliwe.
          Przedstaw się *
          Wybierz miasto *
          WrocławWarszawa
          Wiadomość *