Wrocław
Metoda wykorzystuje wyjątkową strukturę taśmy elastycznej, której grubość, ciężar i rozciągliwość są zbliżone do parametrów ludzkiej skóry. Plaster nie zawiera leków ani lateksu, jest odporny na działanie wody oraz umożliwia przepływ powietrza. Bezpośrednio oddziaływuje na skórę, układ limfatyczny, mięśnie i stawy.
Naklejanie plastrów powoduje, że skóra jest delikatnie naciągana, co jednocześnie zwiększa przestrzeń pomiędzy skórą właściwą a powięzią – błoną osłaniającą mięśnie i grupy mięśni. Dzięki temu zwiększa się ilość i prędkość przepływającej limfy, usuwane są zastoiny, zmniejszają się stany zapalne oraz dochodzi do redukcji podskórnych krwiaków. Zaletą kinesiotapingu jest ograniczenie lub całkowite zniesienie bólu poprzez aktywację naturalnych dla organizmu procesów znieczulania, mającego źródło wewnątrz organizmu. Plastry oddziałują bowiem na tzw. zakończenia Ruffiniego, które są receptorami bólu i czucia głębokiego. Odpowiednia aplikacja wspomaga także korekcję niewłaściwej pozycji stawu, poprawia funkcjonowanie wielu różnych tkanek oraz systemów fizjologicznych. Dodatkowym atutem tej metody jest fakt, że technika ta daje natychmiastowe efekty oraz nie ogranicza ruchów w stawach i nie stanowi żadnej przeszkody w prowadzeniu dotychczasowego stylu życia. Możemy stosować ją na każdym etapie leczenia, wspomaga powrót ciała do homeostazy. Metoda ta doskonale sprawdza się także jako uzupełnienie masaży oraz po zabiegach liposukcji.
Skóra powinna być oczyszczona, wysuszona i nienatłuszczona.
Według metody Kinesiology Taping istnieje sześć podstawowych technik klejenia plastra, które są indywidualnie dobierane do potrzeb pacjenta. Plaster aplikuje osoba przeszkolona w tym kierunku, magister fizjoterapii posiadający certyfikat ukończenia kursu Kinesio Tapingu. Techniki przyklejania różnią się sposobem aplikacji plastra na skórze pacjenta (miejsce, sposób cięcia, stopień rozciągnięcia plastra, rozciągnięcie powierzchni skóry). Działanie plastra jest zależne od sposobu naklejenia, a ten z kolei od efektów jakie chce uzyskać terapeuta. Wyróżniamy techniki:
1. Technikę mięśniową (mechaniczną) – utrzymującą pełny funkcjonalny aktywny zakres ruchu oraz hamującą ruchy patologiczne;
2. Technikę powięziową – wykonywaną ruchami oscylacyjnymi w celu rozwinięcia lub skierowania ruchu powięzi;
3. Technikę więzadłową (ścięgnową) – redukującą naprężenie więzadeł i ścięgien;
4. Technikę przestrzenną – zmniejszającą nacisk na tkankę docelową;
5. Technikę limfatyczną (krążeniową) – udrożniamy szlaki limfatyczne;
6. Technikę funkcjonalną – stosujemy, gdy chcemy zwiększyć lub ograniczyć ruch w stawie.